Cirlgors. Ofwel: Hoe kan een soort 2 weken aandacht vragen. Misschien zit het in de beginletter, of tref ik het gewoon even niet, maar de Cirlgors heeft net zo veel tijd gekost en frustratie opgeleverd als de Cetti’s Zanger een aantal jaar eerder in Spanje (de beginletter zal het trouwens wel niet zijn, want voor de Canadese Gans hoef ik eigenlijk helemaal geen moeite te doen, laat staan voor de Casarca…).
Tijdens 2 vakanties in Frankrijk in mei, heb ik pogingen gedaan deze mooie Gors goed af te beelden. Ik vind dat ik hierin maar nauwelijks geslaagd ben, terwijl ik er écht veel tijd in gestoken heb. Het lijkt een veel schuwere soort dan zijn neef de Geelgors en ze houden zich op veel lastiger te spotten plaatsen op.
De Geelgors wil nog wel eens bovenop een paaltje gaan zitten en zijn vijfde van Beethoven laten horen, de Cirlgors doet zijn zang (of in ieder geval deed dit bij mij) hoog in een boom tussen dichte bladeren. Zijn zang was trouwens wel aardig. Ik ben altijd groot fan geweest van de Braamsluiper en zijn zang en laat nou de Cirlgors hier een beetje op lijken. Daarom werd de frustratie van het niet kunnen vinden een beetje verminderd doordat ik een hele tijd heb kunnen staan luisteren.
Uiteindelijk heb ik hem dus wel kunnen vastleggen, maar niet vrij zittend, zingend. Misschien zegt z’n zwarte maskertje wel dat het een boef is en dat hij zich daarom verscholen moet houden, maar van mij mag hij best uit de boom treden en zich vol laten bewonderen. Hij is echt veel te mooi en leuk om zo verscholen te blijven…
