Toen ik net met het fotograferen van vogels begonnen was, werd ik in Ede en omgeving wel eens vreemd aangekeken en werden er nog wel eens opmerkingen gemaakt. Het was dan ook een hele verademing toen ik in november 2009 naar de Oostvaardersplassen ben geweest en ik een aantal mensen tegenkwam die dezelfde interesse bleken te hebben en waar ik leuke gesprekken daarover mee kon hebben. In de schuilhut bij de Keersluisplas, zat een aantal liefhebbers en zij bleken speciaal gekomen te zijn om Baardmannetjes te fotograferen. Ze zouden bij deze hut in de buurt moeten zitten, maar we kregen ze niet in beeld. Eén van hun had een recordertje bij zich en speelde af en toe het geluid van Baardmannetjes af, om ze dichterbij te laten komen (een methode waar ik het eigenlijk niet mee eens ben, maar in november…), maar ook dit bleek niet te werken. Wél leerde ik daardoor het overbekende, zoals in “Petersons Vogelgids” beschreven, “opmerkelijk tjingelend ping-ping en scheldend pwut, kennen. Januari het jaar erop, de winter was inmiddels streng en al weken was het goed koud, ben ik opnieuw gegaan en heb navraag gedaan bij het bezoekerscentrum. Het bleek dat je een goede kans maakte bij de hut de Zilverreiger bij het IJsselmeer. Ik ben toen daar heen gegaan en kwam ook daar weer fotografen tegen. Het bleek dat er een hele groep Baardmannetjes in het Riet daar zat, en al snel hoorde ik inderdaad, het inmiddels bekende, geluid. Ik heb kaartje na kaartje volgeschoten (ik heb er zelfs ééntje moeten lenen) en kon heel blij zijn met de resultaten. Een week later ben ik nog een keer gegaan en zaten ze er weer. Ik ben ze her en der nog wel eens tegengekomen, maar zo mooi als die eerste keer, op die ontzettend koude januari dag, niet meer…
