We mogen weer naar buiten!
De corona-maatregelen zijn iets versoepeld wat betekent dat onder andere natuurgebieden weer bezocht mogen worden, mits er geen gebruik gemaakt wordt van de parkeergelegenheden. Op vrijdag 8 mei had ik een dag vrij, het leek mooi weer te worden, dus ik besloot het er weer eens op te wagen. Ik was bang dat iedereen van de versoepeling gebruik zou maken en en masse naar bijvoorbeeld de Groene Jonker zou gaan. Toen ik de site van Natuurmonumenten bezocht stonden er enkele maatregelen beschreven: er mocht inderdaad niet geparkeerd worden en er waren wandelrichtingen uitgezet, zodat bezoekers elkaar niet dicht hoeven te passeren. Ik had bedacht heel vroeg te vetrekken. Mocht het druk worden, hoopte ik de vogels voor die tijd gehoord, gezien én misschien zelfs wel gefotografeerd te hebben. Voor het parkeerprobleem heb ik de avond voor vertrek Google Maps geopend en gekeken welke plaats het meest geschikt zou zijn om de auto neer te zetten. Ik kwam uit in het dorpje Noorden, ten zuiden van de Groene Jonker. In Streetview kon ik zien dat er parkeervakken waren in de straat die het dichtst bij het gebied lag en ik vond een fietspad die de route ernaartoe enorm verkortte. Het was vanaf de parkeerplaats iets meer dan een kilometer lopen en dat leek me prima te doen. Goed voorbereid ben ik de volgende ochtend om 5 uur vertrokken, benieuwd wat de dag zou brengen…
Ik kwam aan in Noorden iets voor zonsopkomst. Snel de spullen uit de auto en op pad. Het was een heerlijke ochtend en een mooie wandeling naar de Jonker. Na een goede 10 minuten kwam ik aan op de dijk rondom het gebied en hoorde ik de Rietzangers en Blauwborsten al zingen. Het was begonnen! Halverwege de dijk richting de parkeerplaats is een uitzichtpunt over het gebied waar je ook naar binnen kunt. Ik ben snel de dijk afgelopen en de paden door de rietvelden gaan afstruinen. Eén van de soorten waar ik in het voorjaar altijd op hoop een paar keer te zien is de Rietzanger. En gelukkig had ik nu meer doen genoeg kans. Overal om me heen hoorde ik de overijverige zangertjes en al vrij snel lukte het me er ééntje te zien en vast te leggen. Doordat de zon nog niet helemaal op was, was het licht nog suboptimaal, maar het gaf wel een leuk plaatje.
Het eerste uur ben ik alleen bezig geweest Rietzangertjes op de foto te zetten in verschillende poses, onder verschillende lichtomstandigheden. Wat een genot om dat te kunnen doen! Af en toe zag je dat de zanger even wilde kijken wat er nou voor z’n snavel was komen staan, maar eigenlijk elke keer won de drang tot zingen het van de nieuwsgierigheid, en klommen de verschillende dieren al zingend omhoog in de rietstengels. Nadat ik een paar prachtige exemplaren had weten vast te leggen, heb ik een uitstapje gemaakt naar een Rietgors en Lepelaar. De omstandigheden werden steeds mooier, het werd warmer en de vogels leken er steeds meer zin in te krijgen. Vlak bij waar ik de Lepelaars had gezien, begon ook een Blauwborst aan het koor mee te doen. Ik heb deze prachtige vogel hier in de Groene Jonker al een keer eerder, zelfs wat beter, weten vast te leggen, maar elke keer is het weer heerlijk zijn zang te horen en hem mooi hoog in het riet te zien zitten.
De hierboven genoemde soorten zijn natuurlijk soorten waarvoor ik speciaal vroeg opsta en naar de Groene Jonker kom, maar een andere mag in dat rijtje niet ontbreken: de Snor! En ook deze keer werd ik niet teleurgesteld. Misschien het enige wat wel was, was dat het wat harder begon te waaien en misschien dat daardoor de grote ratelaar niet boven in een stengel wilde gaan zitten. Desondanks kreeg ik hem in beeld en op de foto en begon mijn honger langzaamaan gestild te raken.
En een jagende Visdief…
Ik heb een aantal keer het rondje gemaakt en eigenlijk bleef het vrij rustig met bezoekers. Ik kwam een aantal keer een andere vogelaar tegen die ik in de middag nog uitgebreid gesproken heb. Hij had net een mooie nieuwe camera gekocht en ik was aan het fantaseren gegaan over een andere camera, dus hij kon me wat tips geven. Ook deelden we verschillende ervaringen met vogel/fotografie-momenten en maakten en passant nog foto’s van een jagend Visdiefje. Na zo’n half uurtje ben ik weer verder gegaan en hoorde ik iets verderop een ratel en heb een tijdje moeten zoeken naar de maker. Toen ik hem in beeld kreeg, ver weg en met tegenlicht, heb ik enkele foto’s gemaakt in de veronderstelling dat het weer een Snor was. Op een andere plek in het gebied had ik een Sprinkhaanzanger gehoord, maar niet in beeld gekregen, maar nu twijfelde ik er eigenlijk niet aan dat het een Snor was. Of toch wel…? Het gedrag van de zanger was wat anders, en ook het struikje waar hij in zat… Maar de ratel was toch onmiskenbaar… Of toch niet…? Om een lang verhaal nog langer te maken: eenmaal thuisgekomen heb ik bij het bewerken van de foto’s eens goed gekeken en ik moet, tot mijn schande, bekennen dat ik fout zat. Het was toch een Sprinkhaanzanger. Daar ben ik wel extra blij mee, want het was even geleden, maar toch: ik zat wel fout…
Maar goed. Ik ben verder gelopen en ben naar de parkeerplaats gelopen (dat mocht wel…). De oproep om niet te parkeren bij het gebied was niet tegen dovemans oren gezegd: er stonden verschillende auto’s waarvan 1 het ook nodig vond de motor onnodig lang te laten lopen. Gelukkig zat er in de buurt een Grasmus waar ik me mee kon vermaken mijn ergernis deed verdwijnen. Toch blijven hij en ik een minder-mogen/liefde relatie houden. Eigenlijk komt hij nooit eens lekker dichtbij zitten zingen zodat ik de kans zou krijgen hem eens mooi vast te leggen. Dus dit exemplaar deed ook zijn best om buiten mijn bereik te blijven. Het lukte hem aardig. Het is me toch gelukt om aardige plaatjes van deze voorjaarszanger te maken. Ik ben daarna het gebied weer ingelopen en kwam weer bij de eerder genoemde fotograaf uit. Weer hebben we even staan praten, totdat er een Koekoek in de boompjes in de buurt kwam zitten en ik niet anders kon dan hem proberen vast te leggen. Het lukte aardig en zo had ik een weer nét iets mooiere foto van deze bijzondere soort.
Het werd steeds warmer en eigenlijk vond ik het wel mooi geweest. Voor écht mooie foto’s was het licht te hard geworden en de meeste soorten had ik eerder, onder betere omstandigheden, al vast weten te leggen. Zodoende begon ik weer aan de 1,5 km richting de auto waarbij ik kon merken dat ik er een hele dag te voet had opzitten. Ik had goed vermoeide voeten en was dan ook heel blij toen ik in de auto kon gaan zitten. Heel tevreden ben ik weer naar huis gegaan. Ontzettend blij dat ik het voorjaar niet zomaar voorbij heb hoeven laten gaan en dat ik toch nog de gelegenheid had al mijn favoriete zangers te zien, te fotograferen, maar het aller belangrijkst: te horen! Wat een genot om al die verschillende druktemakers bezig te horen. En als het dan zo’n fraaie dag is als vandaag was, dan is het hele plaatje compleet!
