Langzaamaan komen er weer mogelijkheden om iets te ondernemen. We hebben de afgelopen 2 weken vakantie gehad, waarin we naar Denemarken zouden gaan, en hebben eigenlijk niets kunnen doen. Alle openbare gelegenheden zijn gesloten en ook natuurgebieden zijn gesloten (of anders in ieder geval de parkeerplaatsen). Dit alles om ervoor te zorgen dat er niet te veel mensen tegelijk bij elkaar zijn om het Coronavirus niet de kans te geven nog sneller te verspreiden. Dat van die natuurgebieden kwam ik bijna te laat achter. Toen ik opnieuw naar de Groene Jonker wilde gaan en ik toevallig nog even de avond tevoren keek wat er zoal waargenomen werd de afgelopen dagen. Ik zag dat alle waarnemingen vanaf de dijk gedaan werden en bij een bezoek aan de website van Natuurmonumenten vond ik dat het gebied afgesloten was… Daardoor dreigt dit voorjaar ongemerkt voorbij te gaan, zonder de mogelijkheid te hebben die heerlijke zomerzangertjes te vereeuwigen…
Gelukkig verscheen er aan het einde van onze mei-vakantie een mail met het nieuws dat Glenn Vermeersch langzaam zijn hutten weer openstelde voor fotografen. Aangezien de grenzen dicht zitten (en er, bleek later in een gesprek met Glenn, ook op de kleinste weggetjes toezicht gehouden werd), konden de Nederlanders alleen gebruik maken van de hutten 7 en 8 en de Belgen van de overige hutten. De hutten 7 en 8 liggen op Nederlands grondgebied en met behulp van een uitgebreide beschrijving zouden we elkaar kunnen ontmoeten, waarbij ik niet met de auto mee hoefde en we ook de wederzijdse grenzen niet over hoefden… Ik kon eindelijk weer eens gaan fotograferen!
Ik was mooi op tijd bij de plek waar ik de auto moest parkeren (voordeel van deze tijd: het is niet druk op de weg) en ik begon vol goede moed aan een wandelingetje van zo’n 15 minuten. Ik vond niet echt de plekken die op de foto’s, welke bij de instructies zaten, te zien waren, maar dacht op een gegeven moment dat ik er wel moest zijn. Mede omdat ik bij een soort grens was aangekomen. Ik heb even zitten wachten, waarbij ik 3 reeën voorbij zag lopen, maar na zo’n 10 minuten was ik toch bang dat er iets niet klopte. Het was inmiddels 7 uur geweest, het tijdstip waarop we hadden afgesproken, en Glenn was nergens te zien. Ik heb hem toen gebeld en hij gaf aan er bijna te zijn, maar..: dat was niet bij mij. Ik ben weer teruggelopen richting de auto en zag Glenn toen ook nergens. Ik heb hem toen weer geprobeerd te bellen, maar had geen ontvangst, waarop ik iets ben gaan rijden met de auto in de hoop Glenn te vinden, of in ieder geval ontvangst… Uiteindelijk had ik weer even contact en belde Glenn mij. We hebben toen afgesproken dat ik in de buurt van de parkeerplek zou wachten en hij naar me toe zou komen. Na nog eens 10 minuten wachten, hadden we elkaar eindelijk gevonden. De auto had ik in eerste instantie op de goede plek staan en heb hem daar weer teruggezet. De spullen konden bij Glenn in de auto, wat het lopen aanzienlijk verlichtte, en ik ben weer gaan lopen. Het was hetzelfde pad wat ik eerder gelopen had, maar om er zeker van te zijn dat het nu niet meer verkeerd zou gaan, maakte Glenn op een aantal punten van takken pijlen om de richting aan te geven. Het bleek dat ik de eerste keer te ver was gelopen en ik zag Glenn met de auto dus al snel staan. Ik was daar ook wel heel blij mee, want het was ondertussen behoorlijk gaan regenen (waar ik niet op gekleed was), en samen met Glenn ben ik toen het laatste stukje naar de hut gelopen. Bij de hut aangekomen hebben we nog even gesproken over de bizarre situatie zoals die er nu is, heeft Glenn wat voer (inclusief duif) neergelegd en heeft hij de hut van binnen nog wat gekuist. Na afscheid te hebben genomen, heb ik plaatsgenomen in de hut en kon ik eindelijk weer eens gaan fotograferen.
Helaas begon het toen net weer enorm te regenen en was het enige dat ik kon vastleggen de regen op het vijvertje. De regen duurde wel even, maar het mooie is, als het even droog is, de vogels al snel weer komen. En zo kon ik dan toch nog beginnen met het vastleggen van een aantal prachtige soorten, waaronder de gewenste Bonte Vliegenvanger. Ik heb heb hem de hele dag horen zingen en een aantal keer kwam hij in de ochtend in de buurt van de hut om ook daar even zijn liedje ten gehore te brengen. ’s Middags verscheen ook de Buizerd weer ten tonele, ik denk dezelfde als die ik eerder bij deze hut al een keer vastgelegd heb.
Om niet allemaal dezelfde plaatsjes als vorige keer van deze geweldenaar te maken, ben ik me gaan bezighouden met het maken van goed scherp portretten door iso en diafragma zo ideaal mogelijk in te stellen. En eigenlijk was de andere grote uitdaging alleen nog om niet al te slaperig te worden. Dit kwam niet omdat het niet leuk was, of omdat er te weinig gebeurde, maar gewoon omdat ik erg moe was…
Ik ben tot 17.30 uur blijven zitten en heb toen de wandeling naar de auto en de rit naar huis weer ingezet. Het was heerlijk om weer eens te fotograferen vanuit een hut en sowieso om weer eens met vogels bezig te zijn. Het was wel een beetje spijtig dat het na ongeveer 2 weken droogte net nu weer was beginnen te regenen, wat wel goed was voor de natuur, maar minder voor het aanbod van vogels rondom het vijvertje… Ik heb echt een leuke dag gehad en met onder andere foto’s van een zingende Bonte Vliegenvanger, een knabbelende Eekhoorn en een miauwende Buizerd, kan ik zeker zeggen dat ik heel tevreden ben met de resultaten. Gelukkig mogen we weer!
