Door een allerlei aan redenen was het weer weer zo’n 3 maanden geleden dat ik “uit vogelen” was geweest. 4 Maanden als je alleen een échte trip rekent als naar de Kwade Hoek.
Het is een rare tijd nu… Het Corona virus waart over de wereld waardoor veel openbare gelegenheden gesloten zijn. Er moet afstand van elkaar gehouden worden van minimaal 1,5 meter, wat het vogelen tot een ideale hobby maakt… Heel veel mensen moeten thuiswerken, of werken momenteel niet waardoor het op de wegen ook rustig is en dat alles bij elkaar gaf mij het idee om weer eens naar het westen af te reizen en wel naar de Groene Jonker: de Blauwborstjes zijn weer terug! Het was misschien wat vroeg in het jaar, maar het feit dat ze al weer waargenomen werden, plús het feit dat het deze dag heel aardig weer zou worden, plús het feit dat het één van mijn schaarse vrije dagen was, maakte dat ik niet anders kon dan om 10 uur in de auto te stappen en te hopen op wat moois.
Bij de Groen Jonker aangekomen bleek in ieder geval het weer aardig mee te werken, de zon wilde in ieder geval wel schijnen. Het enige wat me de laatste jaren van het voorjaar opvalt is de wind: ik vind dat het vaak hard en veel waait. Dat is zeker niet ideaal voor het fotograferen van bijvoorbeeld Blauwborstjes. Zij komen onder ideale omstandigheden uit het riet omhoog geklommen om in de toppen van het riet uitgebreid te zingen. Bij veel wind doen ze dit niet en zingen, als ze het al doen, van onderuit de begroeiing. In het eerste dichtere rietveld hoorde ik inderdaad een Blauwborst zingen. Weifelend en op afstand, maar er zat er 1. Misschien wilde hij wel even naar boven komen? Maar nee. Hij hield het al snel voor gezien en ik besloot maar verder te lopen naar de plek waar ik er eerder 1 heel mooi had weten vast te leggen. In de buurt van de plek zag ik een fotograaf bij een rietveld staan en hoorde ik ook hier weer een Blauwborst. Maar helaas liet ook deze zich niet goed zien, ondanks de verwoede pogingen van de fotograaf om het te verleiden met geluid! Een totaal ongepaste manier en volstrekt onverantwoordelijk en absoluut bewijzend dat het géén natuurliefhebber was. Ik ben dan ook meteen doorgelopen in de hoop mijn vogel van 3 jaar geleden weer te zien. Helaas was het op de eerder genoemde plek stil en heb ik mij omgedraaid naar het water. Daar was genoeg te zien. In de verte zaten enorme hoeveelheden Smienten en Grutto’s. Ook zwommen er nog Bergeenden, maar allemaal wel op grote afstand. Ik ben weer verder gelopen, heb me even vermaakt met een paar Slobeenden tot ik bij een splitsing op het pad kwam waar je rechtdoor naar de parkeerplaats gaat of links weer opnieuw aan het rondje kunt beginnen. Ik besloot het laatste te doen en kwam weer uit op de plek waar de fotograaf had gestaan. Hij was gelukkig weg en had plaats gemaakt voor een dame die het duidelijk beter begreep en stond te genieten van de zang die we af en toe te horen kregen. Ik heb hem heel kort even gezien, op afstand, en had niet de indruk dat het beter zou gaan worden, dus bedacht ik dat ik mijn geluk ergens anders, bij de Oostvaardersplassen, zou gaan beproeven. Daar waren Pijlstaarten en Rouwkwikstaarten gezien, dus voldoende reden om weer een stukje te gaan rijden. Toen ik lekker de gang erin had op weg naar de parkeerplaats werd ik nog even opgehouden door een Rietgors. Dit zijn zulke dankbare vogels! Hij trotseerde de enorme wind wel en ging bovenin een rietstengel zitten zingen en ik kon niet anders dan mijn vertrek iets uitstellen en hem zo mooi mogelijk proberen vast te leggen.
Daarop ben ik vertrokken richting de Flevopolder. Het was nog steeds rustig op de weg en ik was na een klein uur bij de Praamweg. Ik dacht niet dat het verstandig zou zijn het park in te gaan, te druk, en ben dus eerst naar de Oeverloper en daarna naar de Poelruiter gelopen. Bij de eerste hut was niet veel te zien en ik ben direct de weg overgestoken en heb de Poelruiter bezocht. Hier was iets meer te zien, wat begon met mijn eerste doelsoort van vandaag: de Pijlstaart! Ook hij bleef op afstand, maar ik was heel blij dat ik hem te zien kreeg. De dichtbij voorbij zwemmende Fuut is altijd een mooi plaatje en met een koppeltje Kuifeendjes en een Slobeend had ik ook hier alles vastgelegd. Ik ben dus weer in de auto gestapt en ben de Knardijk afgereden naar het IJsselmeer om de hut de Grote Zilverreiger te bezoeken. Ik had eerder op Waarneming.nl gezien dat in de buurt van de parkeerplaats bij deze hut een Rouwkwikstaart waargenomen was. Ik kan me niet herinneren dat ik deze soort ooit eerder had gezien, niet bewust dan in ieder geval, dus ik hoopte ten zeerste dat hij er nog zou zitten. Bij de parkeerplaats loopt een pier het IJsselmeer in waardoor je een soort binnenhaventje krijgt. Op de basaltblokken in het haventje zitten regelmatig leuke vogels. Ik ben er naartoe gelopen en vond al snel een groepje Kwikstaartjes rondscharrelen tussen de blokken. 1tje Hield zich wat afzijdig en toen ik hem mooi in beeld kreeg, bleek dit inderdaad de Rouwkwikstaart te zijn. Eerst zat hij op wat grotere afstand, maar hij bleef maar rondscharrelen, af en toe zingend, waarbij hij ook steeds wat dichterbij kwam. Uiteindelijk heb ik leuke foto’s van deze nieuwe soort kunnen maken! Ik ben de grote weg toen overgestoken om naar de Grote Zilverreiger te gaan en te zien wat er allemaal langs het pad zou zitten. Maar dat was niet veel. Ik heb nauwelijks wat gehoord, laat staan gezien, en daarom besloot ik maar weer richting huis te gaan en daarbij de Arkemheense Polder nog te doorkruisen.
Ik ben als eerste naar het Gemaal gegaan, want vanaf de dijk daar, was er eerder een IJsduiker gezien. Zoals ik wel ooit eerder geschreven heb, vind ik Duikers prachtige dieren en wil ik graag wat moeite doen ze te zien. Helaas kreeg ik hem niet gevonden. Je kijkt vanaf de dijk uit over het Nijkerkernauw, het water tussen het “vaste land” en de Flevopolder. Het is behoorlijk breed, dus de vogels kunnen enorm verspreid zitten. Toen ben ik naar het Nekkeveld gereden waar ook heel vaak mooie soorten te zien zijn. Gelukkig waren de Grutto’s weer terug, wat altijd een mooi gezicht is, maar ook een prachtig gehoor wanneer ze over de weiden scheren. Helemaal voorjaar! Nog zo’n geluid wat hier helemaal hoort is het fluiten van de Smienten. Ook zij zaten er nog volop en waren regelmatig mooi in beeld. Op een bepaald moment werd mijn aandacht getrokken door een Tureluurtje en een groepje Bonte Strandlopertjes die in de verte aan het foerageren was en af en toe mooie vluchten maakte. Ik zat er een tijdje naar te kijken totdat er een steltlopertje niet ver voor me mijn aandacht trok en toen ik goed keek, bleek het een Bosruiter te zijn! Iets meer dan een half jaar nadat ik hem voor het eerst in Noorwegen gezien had, trof ik er nu eentje hier en hij liet zich prachtig zien! Ik vind het heel leuk en bijzonder dat ik de gelegenheid heb gehad een aantal soorten in winter- én zomergebieden te hebben kunnen zien. Toen ik de Polder weer wilde verlaten moest ik nog 1 keer stoppen: ik vond nog zo’n soort als de Bosruiter die ik in Noorwegen gezien had: prachtige Goudplevieren liepen ook rond op de weiden. In de bijna ondergaande zon heb ik hiervan de laatste foto’s van de dag gemaakt en ben naar huis gereden.
Ik had weer een heerlijke dag vogelen achter de rug. Helaas hielp de wind niet om alles te zien waarop ik gehoopt had, maar met een nieuwe soort en 2 hernieuwde ontmoetingen was het absoluut een geslaagde dag geworden!
N.B.: Op 11 april wilde ik weer de Groene Jonker bezoeken in de hoop deze keer de Blauwborstjes wel te kunnen vastleggen (én de Rietzanger die inmiddels ook weer teruggekeerd was…), maar dat ging jammerlijk niet door: vanwege het Corona-virus zijn verschillende natuurgebieden afgesloten om er voor te zorgen dat er niet te veel mensen tegelijk in één gebied lopen. Voorlopig zouden de maatregelen nog voortduren, dus ik ben benieuwd of er in het voorjaar nog gevogeld kan gaan worden… (dd 14-04-2020)