Uitwaaien! Ofwel: hoe een dag met een bescheiden hoeveelheid aan vogels en niet te best weer, tóch nog heel aangenaam kan zijn en mooie foto’s kan opleveren…
Sinds mijn Noorwegen-trip was ik niet meer naar buiten geweest. Nou was het na Noorwegen al vrij snel zomer, wat ik niet de meest interessante tijd vind om te vogelen, maar ook september en oktober heb ik door een allerlei aan redenen aan me voorbij moeten laten gaan. Eén van die redenen moet ik wel eerlijkheidshalve even noemen: ik was een beetje vogelen-moe… Ik was door Noorwegen oververzadigd en heb een hele tijd niet eens de behoefte gehad er op uit te gaan. Nou begon het in augustus wel weer iets te kriebelen, we waren op vakantie in Frankrijk en ik had al m’n spullen wel bij me maar heb ze nauwelijks aangeraakt, maar het bleef toen beperkt tot wat Vlinder-foto’s en enorme frustraties toen we de Gorges du Verdon bezochten en Alpengierzwaluwen en Dwergarenden op ooghoogte voorbij vlogen… Na de vakantie kwam het er gewoon weer even niet van, en zo was het dus wel weer heel fijn om in een, maar niet te willen beginnen, winterdag een dag naar zee te gaan.
Optimistisch sloten Arie en ik weer achteraan op de A12 en zo konden we heel erg op het gemak richting het westen. Het weer leek gunstig en op waarneming.nl had ik al gezien dat de Strandleeuweriken en Sneeuwgorzen alweer paraat waren. Wat kon er mis gaan!?
Als eerste deden we weer de Stellendam aan. Anders dan een groot aantal keren dat we hier waren, was het prachtig weer en was het zeer aangenaam om vanaf de dijk het wad te scannen en de haven aan de andere kant. In de haven zat niet heel veel (later op waarneming.nl bleek er een hele tijd een Witwangstern gezeten te hebben…), maar op het wad zat wel het één en ander, al zaten deze wel weer ver weg. De enige die ik een beetje redelijk kon vastleggen was een Wulp, en daar moeten we tegenwoordig ook heel blij mee zijn, wat ik dus ook ben…
We zijn weer verder gereden naar de Kwade Hoek om ons op te maken met een ontmoeting met Strandleeuweriken, Drietenen en Sneeuwgorzen. Het liep anders… Het hele pad naar het strand hoorden we en zagen we niet veel vogels. Er zaten behoorlijk veel bessen aan de Duindoorns, dus je zou denken dat er Koperwieken en Kramsvogels zouden zitten, maar we zagen slechts één van laatst genoemde. Op het strand aangekomen zijn we, natuurlijk, meteen linksaf gegaan en zijn rustigaan richting het zuiden gelopen. Het begon behoorlijk te bewolken en vogels zagen we ook nauwelijks, dus we werden langzaamaan iets minder optimistisch…
Om de vogels niet te veel te verstoren (als ze er zouden zitten…), besloten we meer richting het strand te gaan lopen. We kwamen uiteindelijk op een wat smallere strook uit welke parallel aan de zee liep en hierop zijn we verder naar het zuid-westen gegaan. Op een bepaald moment begon het iets te regenen, wat uiteindelijk uitliep op heel veel regen uit een strook bewolking die precies boven ons stuk strand liep. We zijn er werkelijk doornat door geregend, maar na een kwartiertje of zo was de strook bewolking weg en hing er regen boven de Noordzee. De zon scheen inmiddels weer vanaf het zuiden en zorgde voor een prachtige regenboog boven Zee. Op een bepaald moment zagen we zelfs een hele boog waarvan een gedeelte dubbel was. Als er dan geen vogels zijn, dan maar mooie natuurverschijnselen om naar te kijken…
Gelukkig kon ik toch nog enkele vogelfoto’s maken. Een groepje Drieteenstrandlopers was druk voedsel aan het zoeken op een nattere strook strand links van ons. Dit zijn zo’n beetje de dankbaarste vogels die je tegen kunt komen: ze zijn er altijd op het juiste moment om voor afleiding te zorgen, zijn een leuk onderwerp op de foto’s en met wat geduld komen ze ook nog eens naar je toe, zodat je altijd wel acceptabele plaatjes overhoudt. Na de Strandlopertjes heb ik me de andere kant opgedraaid waar de regenboog nog steeds stond te schitteren. Ik bedacht dat het misschien wel leuk was om te proberen vliegende vogels voor de regenboog vast te leggen. Ik had dergelijke foto’s al wel eens gezien en dit leek een mooie gelegenheid. De vogels vlogen wat ver weg, maar het effect lukte uiteindelijk wel. Ik heb er een paar aardige plaatjes aan overgehouden.
Omdat we niet al te laat konden vertrekken én omdat het stil was op het strand, zijn we terug naar de auto gelopen en zijn verder naar het zuiden afgedaald, naar de Brouwersdam.
Ook aan de dam was het maar rustig. In het eerste haventje leek niet veel te zitten, dus maar door naar de spuisluis. Iets voorbij het haventje zagen we iets in zee zwemmen. Ik herkende de vogel niet direct, maar met de verrekijker was meteen te zien dat het een IJseend was. Gelukkig kregen we er weer eentje te zien, want zonder IJseend geen winter! Bij de spuisluis zaten weer vaste gasten. Op de eerste plaats de frietkraam. We waren toe aan iets hartigs en hebben eerst een portie friet genuttigd. Daarna konden we vol energie weer verder en heb ik me weer gestort op het project wat ik elke keer oppak als ik hier ben: het mooi vastleggen van de Roodkeelduiker. In Noorwegen was al gebleken dat de Duiker en ik elkaar niet altijd even goed liggen. Ook nu was het weer een uitdaging, niet in de laatste plaats door de overenthousiaste zon die flink doorkwam.
Het was weer mooi geweest. Met het idee om weer een beetje op tijd thuis te zijn, zijn we weer richting huis gegaan. Het was misschien niet de allerbeste vogeldagen geworden, maar het was wel weer heel fijn om een dag te hebben kunnen uitwaaien. De weersomstandigheden voegde daar nog wat extra’s aan toe. Zo was het toch weer een heel geslaagde dag geworden. En ik was over mijn oververzadiging heen! Dat smaakt weer naar meer!
