Dag 8
M’n laatste dag om te vogelen, m’n laatste dag op Varanger…
Na 7 dagen zeer intensief vogelen was het op… Ik had ook eigenlijk alles gedaan wat ik wilde en wist niet zo goed hoe ik deze laatste dag moest vullen. Natuurlijk moest ik pakken (de volgende ochtend moest ik op tijd vertrekken om het vliegtuig in Kirkenes te halen), maar dat zou ik in de avond kunnen doen, overdag kon ik nog ergens heengaan.
Omdat Siren en haar man zo enthousiast over Skallelv waren, besloot ik daar de laatste dag nog een keer naartoe te gaan. Misschien dat ik toch nog Strandleeuweriken onderweg zou zien, of dat de Hermelijn heel eventjes zou blijven zitten, of de Moerassneeuwhoenders, of… Nadat ik de auto geparkeerd had, heb ik eerst even rustig om me heen gekeken of ik de Hermelijn zag en wat er bij de rivier te zien was. De Hermelijn was er niet en bij het riviertje aan deze kant van de weg vond ik ook niets. Ik besloot daarom de weg over te steken en richting de kust te lopen, om te zien of daar misschien wel iets zou zitten. Eerst moest ik door een drassig veld en wilde rechts afbuigen om weer bij het riviertje te komen.
Toen ik een klein stukje op weg was, vloog er ineens vanuit het veld een vogel met een leigrijze rug op. Hij was snel en ik kon hem niet in het zicht houden. En daarmee was mijn 2de kans om het mannetje van het Smelleken vast te leggen, bekeken (de eerste keer was in Zeeland). Ietwat teleurgesteld ben ik verder gegaan om uitzicht te krijgen over de monding van de Ávže-Gállojohka. Ik vond daar een eenzame Rosse Grutto, maar verder was het stil. Daarop heb ik het veld overgestoken en kwam uit bij een afrastering. Op een van de paaltjes zat een Temmincks Strandloper mij wat boos aan te kijken. Dat vond ik wel erg leuk om deze nieuwe soort op de laatste dag nog een keer te treffen.
Ik ben naar het strand gelopen, omdat ik daar een Zeearend had gezien. Volgens mij een juveniel, maar in ieder geval even schuw als elke volwassen Zeearend die ik tot nu toe gezien had. Toen ik nog op grote afstand was, sloeg hij zijn vleugels al uit en had ik het nakijken. En terwijl ik daar een beetje van stond bij te komen, zag ik wat gescharrel verderop op het strand. Tot mijn grote vreugde bleken het Drieteenstrandlopers te zijn! Mijn favorieten in de winter op het strand in Nederland en nu hier 2 dieren in verschillende zomeruitdossingen.
Bij de Drieteentjes zaten ook nog een Bonte Strandloper en een Bontbekplevier. Het duurde best even voordat ik de Drieteenstrandlopertjes zó had vastgelegd dat ik het goed genoeg vond. Toch lukte het, naar mijn idee, waarbij ik wel voldoende afstand hield om de vogels niet te verontrusten. Toen ze er dus allemaal goed op stonden, heb ik mij discreet teruggetrokken en vond ik het wel welletjes. Ik was moe.
Ik heb de spullen weer in de auto gelegd en ben weer richting het hotel gereden. En dan merk je hoe moeilijk het is om iets voorbij te laten gaan… Toen ik een Zeearend zag vliegen kon ik het dus toch niet laten hem proberen vast te leggen. Ik schoot een plaatje waarbij hij voorbij vloog, maar niet veel verderop ging hij zitten. Dat was natuurlijk interessant genoeg om wat langer te stoppen en nog meer foto’s te maken. Het bleek dat hij op weg was geweest naar een prooi en ik kon hem dus vastleggen terwijl hij van een enorme vis zat te eten. Een Raaf keek of er wat restjes overbleven, maar ik gaf hem weinig kans… Weer verder. Ik haalde Vestre Jakobselv bíjna zonder te stoppen… Iets voorbij Vadsø zaten 2 Zeearenden aan de rand van een veld en stonden er prachtig bij. Het waren ook nog eens heel mooie dieren en ik kon dus niet anders dan ook voor dit koppel even te stoppen.
Bij het hotel aangekomen heb ik wat gegeten en daarna ben ik gaan pakken. Ik had zelfs de fotospullen al in de tas zitten, maar kreeg een gigantische aarzeling. Er vlogen Velduilen net buiten Jakobselv en deze had ik nog niet vast kunnen leggen… Ik heb alleen mijn verrekijker en grote lens gepakt en heb nog een aantal keer het rondje rond de golfbaan gereden. Het weer was er eigenlijk niet naar en dat hadden de Uilen blijkbaar in de gaten, want ik heb ze niet meer gezien. En dat was het dus. Bij terugkeer in het hotel heb ik voor de laatste keer alles in mijn rugzak gestopt (behalve dan bij de douane, waar alles er weer uit moest en apart door de scanner moest…).
De volgende ochtend moest ik redelijk op tijd vertrekken en ben eerst weer westwaarts gereden om op de rotonde in Varangerbotn linksaf te gaan richting Kirkenes. Het weer was matig en dat maakte het afscheid iets minder zwaar. Een opvliegende Moerassneeuwhoen hielp dan weer niet, maar uiteindelijk vond ik het wel prima om bij het vliegveld de auto weer in te leveren (en deze keer níet de sleutel vergeten!) en te wachten op het vliegtuig naar Oslo. Op Gardermoen had ik een overstap met een tussentijd van 6 uur, dus heb ik nog wat rondgelopen en souvenirs voor de achterblijvers gehaald. Op Schiphol stonden zij me op te wachten en na een ellenlange wandeling van de gate naar de bagage-aankomsthal kon ik ze eindelijk weer eens lekker vastpakken…
Het was een geweldige, interessante, grandioze, intensieve, vermoeiende, maar voor het merendeel fantastische vogelreis geweest! ’s Nachts in slaap gezongen worden door een Koperwiek en 24 uur per dag licht hebben, al was het weer niet altijd even goed, en de hele dag alleen maar aan vogels hoeven denken en er dan ook zo veel zien… Ik heb een groot aantal oude bekenden gezien, soorten die ik bij ons in de winter wel gezien had, maar nog nooit in hun zomerresidentie. Dat was precies de reden dat ik in het voorjaar van Varanger hier een bezoek wilde brengen. Als toegift heb ik ook een aantal nieuwe soorten mogen zien. Soorten als Kleinste en Kleine Jager die het Arctische beeld voor mij complementeren. Ik heb niet alles gevonden waarop ik gehoopt had. De Strandleeuwerik en Sneeuwgors bleken voor mij onvindbaar te zijn, maar tja: als je zekerheid wil hebben moet je naar een dierentuin gaan, al zul je deze daar ook niet vinden… Die moet ik dan eerst meer weer eens zien te vinden in de winter op één van onze stranden als de Kwade Hoek. Voor alle anderen kom ik heel graag nog eens terug. Misschien een aantal dagen begeleid door Anders Faugstad Mæland? Wie weet. Voor nu was het in ieder geval genoeg en ga ik eerst er eventjes van bijkomen…
