Dag 5
Om 4 uur liep de wekker af en kon ik me opmaken voor weer een intensieve dag vogelen en véél kilometers. Gisteravond had ik nog met Orjhan contact gehad of het klopte dat de excursie in het Syltefjord zou zijn, en dat was dus zo. Gezien de tijd dat we zouden vertrekken, 6 uur in de ochtend, zei ik hem dat ik hoopte op tijd te zijn, aangezien ik vanuit Kongsfjord moest komen en dat wel een stukje rijden was + erg vroeg opstaan… Hij zei me vooral relaxed te doen en dat hij heus wel zou wachten als ik iets later zou zijn. De gastvrouw van het Kongsfjord Gjestehus had een perfecte stapel boterhammen gemaakt met een immense hoeveelheid zalm erop. Ik zou de dag wel doorkomen.
De weg naar Syltfjord voerde me eerst weer van Kongsfjord naar Gednje, om daar linksaf te gaan richting Båtsfjord. Op 5 km voor Båtsfjord is er weer een splitsing en moet je rechtsaf richting Syltefjord. Vanaf dit punt was het nog zo’n 28 km, eerst door een beetje gelijk gebied als hiervoor, maar daarna daalt de weg om door een groen dal, evenwijdig aan de rivier de Rávdol te gaan lopen. Niet ver voor Syltefjord loopt de weg door een soort kloof om vlak voor het dorpje weer een weidser uitzicht te laten zien. Nadat ik ergens op deze, voor mij nieuwe, weg enkele foto’s had gemaakt en ik weer verder reed, kreeg ik een busje achter me die me de hele rit bleef achtervolgen. Eenmaal aangekomen in Syltefjord parkeerde de chauffeur naast me en bleek in het busje de groep Spanjaarden te zitten met wie ik deze excursie zou maken. Orjhan heette ons welkom, legde uit wat we zouden gaan doen en nam de veiligheidsaspecten even door. We kregen allemaal een thermopak aan, wat z’n naam eer aan deed: ik heb het geen seconde koud gehad, zelfs niet op open water. Ook vertelde hij dat de excursie zou gaan naar een rots waar Jan-van-Genten en Drieteenmeeuwen broeden. Daar zouden we aan land gaan en kregen we een uur om foto’s te maken. Daarna zou hij ons nog wat meer rondvaren door het Fjord om onder andere op zoek te gaan naar Zwarte Zeekoeten die het hier heel goed zouden doen. Ik was in de veronderstelling dat we ook Zeearenden zouden gaan fotograferen (lokken met aas), maar Orjhan vertelde dat, als er jonge Drietenen zijn, de Arenden niet te lokken zijn. We zouden ze toch wel gaan zien…
Na de briefing namen we plaats op het bootje. Het was een beetje een reddingsboot idee, rood en smal met 2 banken naast elkaar van voor naar achter. Het was de bedoeling dat je hier op ging zitten als op een paard, wat in de outfit en met de spullen niet per se elegant ging… Maar het lukte iedereen te gaan zitten en toen gingen we onderweg. Het was een volmaakt kalme zee in een prachtige omgeving en dus een heerlijke tocht op de boot. Na een klein half uur varen, kwamen we bij de rots aan. De Jan-van-Genten waren al volop te zien en ik kon niet wachten om de rots te gaan bekijken. Daarvoor moesten we een naastgelegen, steile rots beklimmen wat alleen lukte door je aan een touw omhoog te trekken, als een soort rotsklimmen… Je mocht alleen naar boven als je 2 handen vrij had om het touw vast te houden, wat ook alweer een uitdaging was, aangezien ik 2 camera’s en een statief bij me had. Het lukte me toch boven te komen met alle spullen en daarmee kon het grote fotograferen beginnen. Eerst heb ik even staan genieten van het uitzicht op de rots en de vogels, maar ook over de het Fjord. Wat een prachtige plek! Naast me waren de Spanjaarden al wel vast begonnen met foto’s maken… Het leek alsof zij hun camera vast hadden gezet op afdrukken op high-speed en ondertussen op een even hoog tempo met elkaar aan het praten waren over wat ze wel allemaal niet op de foto aan het zetten waren. Ik vond een plek iets aan de zijkant en heb m’n eigen excursie gehouden. Natuurlijk heb ik in het begin de nodige foto’s gemaakt van zittende Jan-van Genten en Drieteenmeeuwen. Wat zijn die Jan-van-Genten toch mooi! Het geel in de kop, de blauwe ogen en de striping op de snavel en kop, helemaal af. Vliegend zijn ze natuurlijk minstens zo mooi en daarom ben ik al vrij snel begonnen met te proberen wat vluchtfoto’s te maken. En als ik dáár eenmaal aan begonnen ben… Ik vond 2 dingen interessant om te proberen: proberen de aankomende vogels tegen een uitgestrekte zee en lucht te fotograferen én ze juist tegen een rotsige achtergrond vast te leggen. Dat laatste is toch vaak wel een uitdaging omdat de auto-focus je dan niet altijd begrijpt… Ik heb aardig wat foto’s gemaakt en de vliegbeelden afgewisseld met beelden van de vogels op hun nesten, maar de salvo’s van mijn buren moeten onvoorstelbare hoeveelheden foto’s hebben opgeleverd en heel wat uitzoekwerk hebben gegeven.
Na een uur werden we weer opgehaald door Orjhan en moesten we weer plaats nemen in de boot. Hij fluisterde me toe dat ik wel achter hem mocht komen staan waarmee ik perfect uitzicht 2 kanten op had en ik vrijelijk kon fotograferen. We zijn in eerste instantie naar het noorden gevaren, langs een magnifieke kust waar we met name Drieteenmeeuwen zagen. Daarna voeren we heel rustig naar het zuiden, naar de basis, en kwamen nu een groot aantal andere soorten tegen. Op het water zwommen Papegaaiduikers, Zeekoeten en Alken, maar op de kant zagen we met name Zwarte Zeekoeten. Wat een prachtige vogels met dat rood aan de binnenkant van de snavel en de rode pootjes. Waar we er ook de nodige van zagen vliegen waren Zeearenden. Ik denk dat ik zeker 10 verschillende vogels heb gezien en heb er heel wat foto’s van kunnen maken. Ook dat was best nog een uitdaging om het vanaf een schommelend bootje te doen, maar ook van de deze giganten kreeg ik toch nog wel een paar aardige plaatjes. Na 3 uur waren we weer terug bij de basis in Syltefjord. Orjhan gaf me nog een tip over een Sneeuwuil die ergens op de toendra gezien was én dat ik zeker een keer in februari terug te komen om de Koningseiders vanaf zijn drijvende schuilhut te kunnen zien, waarna we afscheid namen. Ik ben weer in de auto gestapt om mijn tocht in het noorden helemaal af te maken. Ik had nog wat plaatsen te bezoeken…
De Spanjaarden waren op hoge snelheid vertrokken, de excursieleider had ook van Orjhan gehoord over de Sneeuwuil, en ik heb hen niet meer teruggezien. Ik kon lekker rustig aan doen en ben eerst richting Båtsfjord gereden. Ik weet niet meer waar het precies was, maar ik weet nog wel dat ik vanuit mijn ooghoek iets wits zag bewegen langs de weg toen ik voorbij reed en ben meteen gestopt. Toen ik uitgestapt was en stond te kijken wat het zou kunnen zijn geweest, vloog er een Moerassneeuwhoen nog half in winterkleed op uit het struikgewas en ik kon nog net m’n kleine camera pakken om enkele vluchtfoto’s te maken. Geweldig! Nu had ik ze in winter- én in (deels) zomerkleed. Vanaf de plek waar ik stond hoorde ik ook weer een Koperwiek zingen. Ook dit exemplaar zat lekker verscholen, waardoor ik hem eerst niet kon vinden, maar wel een Kramsvogel verderop. Een Barmsijsje liet me alleen toe zijn rug te fotograferen en daarna vond ik de Koperwiek. Na enkele plaatjes van deze Lijster gemaakt te hebben, ben ik doorgereden naar Båtsfjord. Het leek een aardig bedrijvig stadje met enkele vissersboten in de haven. Helaas waren de overwinteraars (Koningseiders) gevlogen en was ik na enkele plaatjes van de plaats en omgeving gemaakt te hebben hier eigenlijk snel klaar. Ik ben dus weer ingestapt en ben aan de 100 km begonnen naar Berlevåg, via Gednje en Kongsfjord (de enige weg ernaartoe).
Ik keek erg uit naar de rit, aangezien het laatste stuk van de weg, van Kongsfjord naar Berlevåg, als zeer mooi wordt omschreven. Het was weer genieten onderweg, mooi weer en prachtige vergezichten. Bij Gednje ben ik weer even gestopt bij het meertje waar de dag hiervoor de Roodkeelduiker zwom, maar daar vond ik nu alleen een groepje Kemphanen die het maar niet met elkaar eens leken te zijn. Van de andere vogels van de dag hiervoor zag ik er geen enkele en dus ben ik weer verder gegaan richting Kongsfjord en ben weer gestopt bij “mijn” plekje langs de Getnjejohka. Daar begon het al meteen goed met een mooi poserende Bosruiter en ook hier zat een Koperwiek fraai op de achtergrond te zingen. Met regelmaat klonk er de zang van een Blauwborstje doorheen, maar het leek hem niet te worden deze gekleurde zanger deze vogelreis mooi zingend vast te leggen…
Met deze muzikale achtergrond ben ik gaan lunchen en heb de heerlijke boterhammen met zalm opgegeten. Daardoor weer goed aangesterkt, kon ik mij weer geheel focussen op de vogels en heb een aantal pogingen gedaan de Blauwborst vast te leggen. Blijkbaar was de overkant van het riviertje een stuk prettiger om te verblijven, dus hij zat daar de hele tijd en werden het long-distance afbeeldingen… Een IJsgors trok zich veel minder van me aan en liep voor me langs over een stukje sneeuw en bleef iets verderop tussen de takken van een Wilgje zitten. Ik kreeg nog een boze blik van hem en daarna vloog hij weg om op een rots achter me te gaan zingen. Na ook hiervan enkele langeafstandsopnamen te hebben gemaakt, heb ik m’n camera weer gericht op de overkant van de rivier toen de Blauwborst iets dichterbij kwam, en bij het water bleef. Als afsluiting een Koperwiek vastgelegd die hoog op een rots (eens niet verscholen tussen de takken) zat te zingen en toen weer de auto opgezocht en verder richting Berlevåg.
Er was niets gelogen aan de opmerkingen over hoe mooi de kust tussen Kongsfjord en Berlevåg is. Het was vergelijkbaar met de weg naar Hamningberg maar misschien iets ruiger nog. Helaas zag ik in het voorbijgaan geen Giervalken, alleen een paar Kleine Jagers op een prachtig stukje niet ver voor Berlevåg. In Berlevåg aangekomen heb ik eerst de haven bekeken en ben toen het dorp ingereden. De auto viel me al een hele tijd lastig met de vraag om ruitenwisservloeistof dus heb ik een garage opgezocht om een fles te halen. Ik heb een tijd met de garagehouder staan praten, een heel aardige man en ben een hoop te weten gekomen over het leven in een dorp wat zo afgelegen ligt. Met een vol ruitenwisservloeistofreservoir ben ik nog iets doorgereden naar het vliegveld van Berlevåg en iets verder. Langs dit stuk weg zou je een grote kans hebben om Strandleeuweriken te zien, een soort die over heel Varanger behoorlijk veel voor zou moeten komen, maar zich tot nu toe voor mij verborgen wist te houden. En zo ook nu. Net voorbij het vliegveld werd de weg onverhard en ik heb ook hier nog een stuk op doorgereden maar vond geen enkele vogel meer. Ik besloot dat het mooi was geweest en ben de reis huiswaarts, naar Vestre Jakobselv, begonnen. Het was nog een reis van een kleine 200 kilometer en er zaten nog enkele lastige punten in om zomaar aan voorbij te rijden…
Een groot aantal keer moest ik me inhouden om niet te stoppen voor wéér een prachtig uitzicht of vergezicht, maar voor een Zeearend op het strand moest ik wel stoppen. Daarna nog een plaatje van Kongsfjord en Veines en toen door naar Gednje en het Geatnjajávri, het meer waar ik op de heenweg ook gestopt was en onder andere de Roodkeelpieper gezien had. Nu zaten er 2 Noordse Sternen, waarschijnlijk een koppeltje, en kon ik daar even van genieten. Ze zaten in het begin met z’n 2en op een ijsschots wat een beetje een zelfde foto opleverde als een foto die ik gemaakt heb op Antarctica van de Zuidpoolstern. Ik besloot een korte wandeling te maken over het “strand” om te zien wat er achter een heuveltje te zien was. De Tapuit die er eerder zat, liet zich ook wel zien, maar bleef op te grote afstand, een Kleinste Jager vloog er ook rond wat weer zo’n heerlijk typisch foto voor hier opleverde. Na een half uur ben ik weer vertrokken en ben zeker zo’n 5 kilometer opgeschoten. Ik vond weer een plek die de moeite waard leek, onder andere omdat ik iemand langs de weg zag staan en bezig leek geluiden op te nemen. Ik hoorde inderdaad al snel het Hemelgeitje, heel Varanger lijkt er vol mee te zitten, en deze cirkelde niet ver van de plek waar ik stond. Deze vogels kunnen me ook wel even bezig houden, dus de terugreis liep nog wat meer vertraging op. Niet zo heel ver voor Austertana ben ik nog gestopt om een soort van zonsondergang vast te leggen en toen ging het door naar de zuidkust van Varanger, door naar Jakobselv. Ik was best blij toen ik het kerkje van Nesseby weer zag en dat ik weer bij m’n hotel was aangekomen.
Het was een zeer lange dag geworden met weer fantastische waarnemingen en prachtige landschappen en vergezichten. Wat is dit stuk van Noorwegen toch mooi en wat kun je er toch veel zien! Ik had inmiddels 5 dagen gehad en een enorme berg aan foto’s gemaakt en ik had nog 3 dagen in het verschiet, wat wil een mens nog meer?!
