Het was al weer 2 maanden geleden dat ik mijn laatste uitstapje had gemaakt. Het voorjaar begon ook heel voorzichtig te ontwaken wat betekent dat de eerste zomergasten alweer teruggekeerd zijn. Hieronder vallen natuurlijk de Blauwborstjes die als eerste hun best doen om het voorjaar kleur én geluid te geven. Ik weet dat ze op meer plekken te vinden zijn, maar tja: de Plassen is eigenlijk wel een zekerheidje en als je beperkt tijd hebt, is dat wel handig.
Zo was ik op dinsdagochtend om 8 uur aanwezig in de plassen waar het nog heerlijk rustig was en ben ik direct naar het rietveld gelopen waar de Blauwborstjes al sinds het begin van mijn fotografeerderij zitten. Zo ook nu. Al vrij snel hoorde ik hun heel kenmerkende zang aan de overkant van het bruggetje (waar je in de winter niet overheen mag) en zag ik de zanger in de verte op de reling zitten zingen. Nou waren de weersomstandigheden, en daarmee de lichtomstandigheden, niet heel gunstig en ging het fotograferen maar zo zo. Een ander probleem was dat de zanger niet dichterbij wilde komen. Latere bezoekers van het park hadden daar minder moeite mee en stelden regelmatig de alles overheersende vragen: “heb je ze al gezien?” en “wat zit er…?”.
Ik besloot naar de Schollevaar te lopen omdat er langs dit pad in het riet wel vaker meerdere Blauwborstjes zitten. Zo ook deze keer. Maar hetzelfde gebeurde als bij de eerste die ik zag: ze doken regelmatig het riet in en kwamen zelden naar boven gezongen. Ik denk zelf dat het ook het weer (de wind) was en misschien dat ik toch nog nét te vroeg in het seizoen was. Wie zal het zeggen…? Feit bleef dat ik geen foto’s kon maken van één van mijn favoriete voorjaarssoorten en dat is toch erg jammer…
Toen ik het dwarse pad naar de Schollevaar was ingeslagen, hoorde ik al snel het overbekende “opmerkelijk tjingelend ping-ping” en hoorde het steeds dichterbij komen. Ik kreeg het idee dat de Baardmannetjes het pad zouden gaan oversteken in de buurt van waar ik stond. Ik bleef heel stil staan en heb even staan wachten en toen verschenen ze inderdaad in de rand van het riet. Ik kreeg zelfs de gelegenheid een paar foto’s te maken en daarmee werd het wachten beloond. Vanuit de hut was niet veel te zien en ik ben weer teruggelopen. Bij de vaart aangekomen werd een groep Ganzen opgeschrikt door een Buizerd die aan de overkant ging zitten, maar de Blauwborstjes wilden nog steeds niet. Ik hoorde ze op verschillende plekken zitten, maar kreeg ze niet, of nauwelijks te zien. Daarom werd ik extra blij van een Winterkoninkje dat er wél voor wilde gaan. Hij zat volop te zingen en ik kreeg hem echt mooi in beeld.
Ik bleef maar Blauwborstjes horen en zag er zelfs zo af en toe ééntje. De 2 foto’s die dat opleverde lieten eigenlijk alleen zien hoe lastig het fotograferen van vogels eigenlijk is… Ik ben daarom maar weer in de auto gestapt en naar het IJsselmeer gereden om vanuit de Grote Zilverreiger te zien of er misschien weer doortrekkende wadertjes te zien zouden zijn, maar het bleef bij een groepje Kluutjes, wat natuurlijk ook hartstikke leuk is.
Ik dacht daarop maar weer richting huis te gaan met een stop bij de Poelruiter (alleen een Tafeleend en wat Meerkoetjes) en de Arkemheense Polder. Ook daar leek het rustig. Er zaten gelukkig wel wat Grutto’s en Kemphanen, maar daar bleef het bij. Om half 4 vond ik het wel weer mooi en ben naar huis gereden. Het voorjaar was begonnen en ik heb daar een heel klein beetje van mogen proeven, maar dit smaakte naar zo veel meer… Ik moest maar snel een keertje terugkomen…
