Ik had me goed voorbereid: op de Belgische waarneming.nl had ik opgezocht in welke periode interessante trekvogels de omgeving van Kalmthout aandeden. Op de website van Glenn Vermeersch had ik nagekeken welke vogels in die perioden zich hadden laten fotograferen voor hut 6 en toen de agenda van mij vergeleken met die van hut 6 en zo kwam ik op een winnende datum: 24 april! Allerlei prachtige soorten hadden zich vorig jaar laten vastleggen voor de “trekvogelhut” in de door mij gevonden periode, dus vol vertrouwen vertrok ik ’s ochtends om kwart voor 5 om om half 7 op de ontmoetingsplaats te zijn. Ik was er keurig op tijd en ook Glenn was er snel en bracht me naar de hut. Glenn prepareerde de omgeving en het geluid, sloot de deur en ik was alleen om al die prachtige soorten te gaan zien en fotograferen…
Als eerste verscheen er een Scholekster en had ik dus de gelegenheid deze mooie wader eens goed vast te leggen. Met nog zeer matig licht verscheen aan het luik rechts een Heggenmusje in het groen en de onvermijdelijke Witte Kwikstaart nam plaats op een paaltje voor de hut. Nog niet de trekkers waar ik beetje op gerekend had… De Blauwe Reiger waar ik schitterende portretjes van kon maken (wat is hij eigenlijk mooi!) maakte dit niet goed net als de Vink. Waar zouden ze toch blijven…? Het weer leek minder gunstig dan eerder voorspeld was, maar helemaal geen trekkers…
Toen het even rustig was, zoals eigenlijk dus de hele tijd al, ging ik de tot dan toe gemaakte foto’s even nakijken. En ineens zag ik iets dat me niet blij maakte: een draadje stond in beeld in de rechterbovenhoek en kwam op alle foto’s terug! Er zat blijkbaar een stofje op de sensor en deze was bezig al mijn foto’s te vernaggelen! Eerst heb geprobeerd het weg te blazen: spiegel opklappen en dan voorzichtig blazen… Het ging niet weg. Harder blazen: zelfde resultaat. Blazen met spuug (per ongeluk): niks beter…
Toen een lenzenreinigingsdoekje gepakt. Daarmee lukte het om het stofje te verplaatsen, dus ik kon het bewegen. Dan kon het er dus ook af. Blijven proberen, spiegel ineens naar beneden: doekje vast, camera in de error waar hij niet meer uit wilde. Toch doekje los gekregen en door uit en aan zetten (wat je altíjd als eerste moet doen) kwam de camera ook weer uit de error. Uiteindelijk leek het gelukt het haartje weg te halen, maar toen ik daarna keek, leek de hele sensor vol met stofdeeltjes te zitten. Omdat ik nog enkele foto-uitstapjes in het verschiet had, dacht ik dat het wel verstandig zou zijn hem zo snel mogelijk te laten schoon maken en heb ik vanuit de hut direct met ChipClean gebeld. Ik was daar in het verleden al eens heen geweest om een camera met lens te kalibreren, en wist dat hij goed werk leverde. Gelukkig lukte het om vóór de andere vogeldagen een afspraak te maken en kon ik me weer richten op de reden waarom ik in de hut zat: het fotograferen van, met name, trekvogels.
Maar deze kwamen nog steeds niet. Een groepje Kneutjes doorbrak de stilte, wat ik altijd heerlijk vind, waarna de Witte Kwikjes het weer overnamen. Ik blijf het heel leuk vinden om deze staarthippertjes vast te leggen, maar het was niet de soort waar ik om half 5 voor was opgestaan. Een vlucht schuwe Spreeuwen was dit ook niet en ook niet de Kleine Mantelmeeuwen die met een groepje kwamen. Het leek het niet te gaan worden…
Ik kan een lang verhaal nog langer maken, of maar direct naar de conclusie gaan: Een Gele Kwikstaart was het eigenlijk het hoogtepunt van de middag, wat niet wegneemt dat ik van een aantal andere mooie soorten ook nog heel aardige plaatjes heb gemaakt.
Glenn kwam me uiteindelijk na een zit van zo’n 11 uur weer ophalen. Het verbaasde hem dat er eigenlijk niet zo veel te zien was geweest, maat tja: je hebt soms van die dagen… Het was natuurlijk toch wel lekker een dag weer eens zo bezig te zijn en ik heb genoten van de soorten die wél de moeite namen zich even te laten zien. Het blijkt maar weer dat de natuur zich niet laat regisseren, wat het zoveel leuker maakt om naar buiten te gaan: je weet niet wat je kunt verwachten. Over 2 maanden heb ik weer een afspraak staan en kijk daar al heel erg naar uit. Wie weet wat zich dan zal laten zien…
ps: de man van ChipClean was behoorlijk onder de indruk over de hoeveelheid stof en spuug op de sensor. Hij sprak met termen als: “een olifant in een porseleinkast…” Gelukkig heeft hij hem grotendeels schoon gekregen, al moet ik terugkomen voor ronddwarrelend stof wat door de klepperende spiegel weer vrij spel krijgt. Ik heb de combinatie maar weer meteen laten kalibreren en was daarmee klaar om naar de volgende uitdaging te gaan: Roodhalsfuten in Diependal…
