Vroeg in het voorjaar komen de Blauwborstjes weer terug. Ze zijn één van de eersten wat mij dan de kans geeft om lang van ze te kunnen genieten. Ik vind het heerlijke zangers, die er natuurlijk ook nog eens een keer prachtig uitzien. Er waren helaas maar weinig gelegenheden dit voorjaar om eropuit te gaan en ik moest zelfs iets doen wat tegen al mijn gevoel in druiste en volledig tegen m’n principes is: op zaterdag naar de Oostvaardersplassen gaan! Maar ja: voor de Blauwborst heb ik héél veel over…
Om de eventuele drukte, het zou ook nog eens mooi weer worden, voor te zijn, ben ik vroeg gegaan en was iets over zevenen in het park. Als de Blauwborsten trouw waren aan hun stekkies, wist ik ongeveer waar ik ze zou kunnen verwachten en ben daar dan ook direct heengegaan. En gelukkig bleken ze trouw en zaten inderdaad op de vertrouwde plekken. Al snel hoorde ik er verschillende zingen en het klonk en ik kon weer volop genieten. Het lukte zelfs ook al vrij snel een fraaie foto te maken, nog niet een zingende Blauwborst, maar het begin was er. De eerste die ik zingend wist vast te leggen zat eigenlijk helemaal verkeerd, tegen het licht in en ik heb op goed geluk maar enkele foto’s gemaakt. Achteraf bleken dit zeer sfeervolle plaatjes te zijn geworden: een gouden zanger in het gouden licht…
Er waren gelukkig nog maar een paar andere mensen en ik kon rustig het pad richting de Schollevaar aflopen. Het vorderde zeer langzaam, want er zaten verschillende Blauwborsten langs het pad. Toen ik een tijdje op 1 plek had staan wachten om te zien of er eentje iets dichterbij wilde komen, gebeurde dat ook en kwam hij bijna té dichtbij! Ik kreeg de kans 1 kleine serie foto’s te maken en toen kreeg hij het ook in de gaten dat hij zich vergist had en vertrok weer. Dit zijn altijd heerlijke momenten waarbij het blijkt dat geduld soms beloond wordt.
Ik kreeg geen andere soorten voor de camera en bij de schuilhut was het ook rustig: af en toe een voorbij vliegende Aalscholver, zodat ik snel weer terug ben gelopen en verder ben gegaan met het (proberen) vast te leggen van de Blauwborstjes, wat af en toe nog heel aardig lukte. Om maar bij de gekleurde borstjes te blijven, heb ik ook nog een redelijk tamme Roodborst weten vast te leggen, waarop ik het een beetje te druk begon te vinden op het pad en ben weer richting de auto gegaan, luid toegezongen door een aantal Zanglijsters die in het bosje bij de schuilhut “de Blauwborst” zaten.
Aangekomen bij het bezoekerscentrum, hoorde ik redelijk in de buurt weer een Blauwborst zingen en ik bedacht dat deze misschien wel vanuit “de Kluut” te zien zou zijn. En het klopte ook: een Blauwborst zat verderop, links van de hut, richting het bezoekerscentrum uitbundig te zingen. Maar hij zong niet lekker door en in eerste instantie begreep ik niet goed waarom, totdat ik hem ineens zag opvliegen en achter een ander mannetje aanvloog! Er zaten dus 2 mannetjes welke behoorlijke onenigheid hadden over wie er op dat stukje mocht zitten. En dat was meteen (samen met de intense zon) de reden dat het me eigenlijk niet meer lukte een nog een mooi plaatje te maken. Ze waren veel te “vliegerig” zaten dan weer te ver weg en ineens weer te dichtbij, of uitbundig, nét buiten mijn zicht, te zingen. Kortom: ik heb nog wel een paar plaatjes gemaakt, maar de mooiste resultaten waren van een Huismus en een Pimpelmeesje.
Ik ben toen nog naar de Grote Zilverreiger gereden, maar daar zag ik helemaal niets, dus weer in de auto gestapt en mijn tegengestelde rondje vervolgd: op naar de Arkemheense Polder. Maar ook in de polder was het relatief rustig. Ik heb kort gezocht naar een Hermelijn die er een paar dagen hiervoor gezien was op een duidelijk aangegeven plek, maar daar zag ik uiteindelijk alleen een Havik prachtig op een hek zitten. Ik kreeg even de tijd om deze vast te leggen, aangezien de Ronde Van Nijkerk aan de gang leek: een enorme groep hardlopers had besloten dat de ideale zaterdag besteding een rondje Arkemheen was en daarbij liepen ze heen én terug over de weg waar ik me ook geposteerd had. Toen de lopers voorbij waren en ik ze niet meer zou storen bij het beoefenen van hun hobby, ben ik ook weer verder gereden, heb nog een Grutto vastgelegd, de eerste van het jaar, en ben naar huis gegaan.
Het voorjaar was écht begonnen en ik heb het kunnen beginnen met als hoofdprogramma weer een heerlijk aantal Blauwborstjes! Laat de Lente maar komen!
