Begin vorige maand was ik heel blij na mijn bezoek aan de Arkemheense Polder en de Oostvaardersplassen door, onder andere, een prachtig Nonnetje en een groepje Barmsijsjes. Een soort die die dag miste was het Smelleken. Deze waarde rond door de Arkemheense Polder en hij was eigenlijk niet te missen, wat ik dus wel deed. En tja, dan krijg je het: het gevoel van een keer terug moeten…
Vandaag kon dat gelukkig weer eens. Zo was ik om iets over 9, met een gerepareerde uitlaat, weer op weg naar Nijkerk in afwachting van wat ik nu allemaal zou gaan zien.
Ik ben weer vanaf Nijkerk via de Watergoorweg de snelweg overgestoken, waarna je ineens in de Polder bent. Het eerste stukje is vaak nog rustig, maar als je de Nekkeveld oprijdt, moet je je ogen en oren goed open houden om alles te zien. Er zaten weer volop Smienten en Kieviten, maar ook veel Kemphanen en Wintertalingen. De Kieviten lijken over het algemeen minder schuw en ééntje leek het nodig te vinden dreig gedrag aan mij te vertonen. Danig onder de indruk, en in het bezit van leuke plaatjes, besloot ik zijn ego niet te krenken en ben ik weer verder gereden naar een groepje Kemphanen. Ook zij waren niet heel schuw, maar wel heel snel en iets te dichtbij, waardoor foto’s maken nog best lastig was. Maar ook nu weer tevreden ben ik doorgereden en had nog steeds geen Smelleken gezien…
Iets verder zwommen enkele Wintertalingen: wat een prachtige Eendjes zijn dit toch! In eerste instantie zwommen ze wat weg, maar daarna zwom een koppeltje naar me toe en kwam op een mooie afstand voorbij. Zelden kreeg ik ze mooier in beeld! Na ook nu weer helemaal tevreden te zijn geraakt, ben ik weer verder gereden en zag ik ineens vanuit mijn ooghoek een kleine vogel aan mijn linkerkant op een pijlpotdeksel zitten. Ik keek meteen vol aandacht en…: het was het Smelleken! Ik reed een klein stukje verder, ging scheef in de berm staan en dacht dat ze nu wel meteen zou vertrekken. Maar wat schetste mijn verbazing: ze bleef zitten! Half uit mijn raampje hangend, achteruit fotograferend kreeg ik mijn lang gehoopte foto’s van dit fraaie Valkje. Na een klein poosje sprong ze op een houten vlonder en kwam ze nog dichterbij. Daarna vloog ze op een hek en bleef daar nog een tijdje druk de grond af speuren. Ik heb in korte tijd een aantal 100 foto’s gemaakt, maar toen een aantal fietsers verscheen, vond de kleine dame het genoeg en vloog weg. Wat een ervaring en wat een prachtige kleine jager! Schitterend!
Ik dacht ook nog maar even bij het gemaal te gaan kijken, daar wil ook nog wel eens iets leuks zitten, en ben dus langzaam die kant opgereden. Er zaten verschillende Smienten, maar verder was het rustig. Ik raakte aan de praat met een andere vogelaar die voor het eerst in de Polder was en plotseling hoorden we een kenmerkend Ping van de overkant van het Wiel. Baardmannetjes! We zijn het water overgestoken en hebben op de dijk staan wachten tot de Baardmannetjes zich weer zouden laten zien. Maar het bleef stil… Waren ze weg? Maar nee: na een paar minuten kwamen ze weer “Pingend” naar boven geklommen in het riet en lieten ze zich fraai zien. Ondanks de, toch wel iets te, grote afstand, waren de foto’s heel aardig geworden. Het was al een hele tijd geleden dat ik ze mooi gezien had, laat staan het mannetje mooi gefotografeerd had. Toen ze verder gevlogen waren, ben ik de dijk weer even opgelopen, waar een Fuut zijn dreiggedrag op een Kuifeend aan het oefenen was. Verder zag ik groepen Kuifeenden, Meerkoeten en een koppeltje Brilduikers. Ook vloog er een aantal Nonnetjes het water op, maar deze laatste 3 bleven op grote afstand (en het “timen” zat niet helemaal mee…).
Goede reden om langzaamaan naar de Oostvaardersplassen te gaan, uiteraard via de oostkant van de Polder. Maar voordat ik bij de rotonde was, was ik eerst nog druk met een vraag: er zaten grote groepen Ganzen, maar welke? Dwergganzen schijnen niet veel voor te komen en ik had de indruk dat degene die ik zag niet al te groot waren. Ook hadden ze een “witte kol” wat de overeenkomst met de Kolgans gaf en daarmee de determinatie wel iets vermoeilijkt… Thuis, met behulp van m’n vogelboek, kreeg ik de determinatie pas rond en bleken het toch Kolganzen te zijn. De gele ring rond het oog ontbrak bij allemaal… Misschien een beetje jammer, maar de Kolganzen vind ik toch ook best sympathieke vogels en ze hebben een aardig geluid (zeker voor een Gans…). Toen ik iets verderop voorbij een Buizerd reed die ook al even bleef zitten, was de teleurstelling helemaal vergeten. Deze krachtpatser blijft toch ook schitterend als je de kans krijgt hem goed te zien!
Aan de andere kant van de rotonde eerst naar de dijk gereden en even het water afgezocht naar iets moois. Ik hoopte op Pijlstaarten, maar deze zaten er niet. Op het gedeelte vooraan, voor de dam, zat helemaal niets, op het grote water erachter zat heel veel, maar op veel te grote afstand. Ik ben dus maar weer in de auto gestapt en heb de Arlersteeg afgereden waar wel het één en ander te zien was, maar alles net te ver weg, of ze neigden te vertrekken op het moment dat ik zou stoppen. Aangezien ik de vogels zo min mogelijk wil verstoren, heb ik veel voorbij laten gaan.
Totdat ik opeens een kleine, Lijsterachtige vogel in de oostelijke weiden zag zitten: natuurlijk, een Kramsvogel!. De eerste die ik ooit fotografeerde zat ook hier in de Polder, maar ik heb ze daarna lang niet meer gezien. Deze zat eigenlijk wat ver, maar ik heb toch wat foto’s gemaakt. En als je dan éénmaal begonnen bent, blijken er gelukkig veel meer te zitten en op een gunstiger afstand! Op nog 2 plekken langs de Arlersteeg kreeg ik de gelegenheid deze mooie Lijster te fotograferen en daarna ben ik dan toch écht doorgereden naar de Plassen.
Ik bedacht weer eens iets anders te rijden. Een aantal jaar geleden heb ik úren doorgebracht aan de Dodaarsweg om Blauwe Kiekendieven te fotograferen. Ondanks dat ik nergens gezien had dat ze er weer zouden zitten, vond ik het toch een goed idee te gaan zien hoe het er nu uitzag en wat er te zien zou zijn. Ik vond de weg weer snel en ben de dwarsweg ingereden waar toen de Kiekendieven zaten. Al snel zag ik grote aantallen Kieviten, een Buizerd, maar geen Blauwe Kiekendieven. Helaas… Maar toen zag ik wat schimmige gestalten rondscharrelen over de omgeploegde akkers. Het bleken Goudplevieren te zijn. Alweer was ik onder de indruk van de schoonheid van een vogel die ik deze dag zag. Dat goudgeel in die donkere akker leek als vinden van een goudklomp in donkere aarde. Niet gelogen, oprecht weer prachtig! De naam van deze soort is weer zeer goed gekozen…
In eerste instantie bleven ze verder weg (of werden verjaagd door lompe Kieviten), maar na een kwartiertje kwamen ze steeds iets dichterbij en kreeg ik ze heel mooi in beeld. Ook nu, na weer een onmogelijke hoeveelheid foto’s, moest ik weer verder als ik de Plassen nog een beetje wilde doorkruisen.
Heel veel tijd had ik niet, dus ben eerst naar de Oeverloper en Poelruiter in het Oostvaardersveld gegaan. Alleen bij de laatste had ik nog even een korte aardige ontmoeting met een Sperwer, maar zij vloog weg en bleek onze wederzijdse waardering toch meer éénrichtingsverkeer te zijn. Op het water voor de hut lagen enkele Tafeleendjes te slapen, maar verder was het heel rustig. Dus door naar de volgende hut, de Grauwe Gans, waar ik weer hoopte op Pijlstaarten. Voor deze hut was het nog rustiger, alleen langs de 2 paden ernaartoe en vanaf zag ik nog een IJsvogel en hoorde ik verschillende Waterrallen (die ik, uiteraard, niet te zien kreeg). Toen ook bij de Grote Zilverreiger ik de enige levende ziel leek, vond ik het wel weer mooi en ben naar huis gegaan.
Ik sluit vaak af met: “wat een heerlijke dag en wat heb ik toch weer veel fraais gezien” maar voor vandaag mag ik deze regel zeker weer gebruiken!
Met een Smelleken, Baardmannetjes en prachtige Goudplevieren heb je ook een fantastische dag gehad. Ik ga dit rondje echt zo vaak mogelijk rijden en hoop elke keer weer wat moois te treffen. Het kan altijd!
