Ofwel: hoe windkracht 34 en de verkeerde kant oplopen er voor zorgen dat je 2x naar Zuid-Holland af moet reizen…
16 januari
Er zijn van die omstandigheden en uitstapjes waar ik bij het korter worden van de dagen al naar uit begin te kijken. Koude dagen met stevige vorst en misschien zelfs sneeuw is zoiets, een wintertrip naar de kust met Arie is een ander. Eind vorig jaar heeft het een beetje gesneeuwd en was het zo heel af en toe iets kouder, maar we hebben niet echt kunnen spreken van een lekkere winter. Misschien dat de wintertrip half januari iets van mijn verwachtingen kon goedmaken… Op zuidholland.waarneming.nl en op zeeland.waarneming.nl had ik gezien dat er langs de kust weer heel mooie waarnemingen werden gedaan. Natuurlijk bij de Brouwersdam, maar ook bij Neeltje Jans en zeker bij de Kwade Hoek. Aan het einde van het vorig jaar en het begin van dit jaar waren er regelmatig stormen en dappere tellers langs de kust maakten melding van Jagers, Stormvogels Jan-van-Genten en andere echte zeevogels. Ook werden er lange tijd Franjepootjes gezien en wel 3 soorten Duikers, kortom: voldoende reden om op een regenachtige dinsdagochtend af te reizen…
De weersvoorspelling was, op z’n zachtst gezegd, sub-optimaal, met buien en harde wind. Maar we hadden al eerder meegemaakt dat het dan aan de kust wel mee zou kunnen vallen (al waait het daar natuurlijk altijd wel wat meer…) dus geen enkele reden om niet te gaan. Al vrij snel nadat we vertrokken waren, kwamen we in een file terecht wat zo’n beetje tot de Stellendam duurde. Dus met een vertraging van 1 1/2 uur kwamen we bij de haven van Stellendam aan om vervolgens getuige te zijn van hoe het eerste bakkie koffie uit het kopje geblazen werd: het waaide inderdaad behoorlijk. Omdat er op een grote groep Krakeendjes en Futen na niet heel veel te zien was, zijn we snel weer in de auto gestapt om door te rijden naar de Kwade Hoek, de plek waar ik al een tijdje naar uitkeek. Er zijn van die soorten die ik hoog op mijn verlanglijstje heb staan. Een aantal daarvan zijn onze trouwe wintergasten die elk jaar de kust aandoen: Sneeuwgorzen, IJsgorzen, Fratertjes en de Strandleeuwerik. Misschien komt het omdat ik vorig jaar maart hun zomerresidentie heb bezocht, maar het enthousiasme om deze soorten te zien, was zo ver toegenomen dat het niet anders kon om hiernaar opzoek te gaan. Gelukkig kwamen ook deze “winter” dagelijks de waarnemingen van deze soorten uit de Kwade Hoek binnen. Voor vertrek heb ik alles goed bestudeerd en kon er dus niets misgaan… Het pad naar het strand was een kleine uitdaging omdat de regen van afgelopen tijd het nagenoeg blank had gezet, maar we hoorden de vogeltjes in de verte al roepen (of was het de huilende wind?), dus niets kon ons meer tegenhouden. Bij het strand aangekomen wist ik dat we rechtsaf moesten slaan. Er zouden her en der plantjes staan waartussen de Strandleeuweriken en IJsgorzen zich ophielden en de Sneeuwgorzen zijn een A-B-C-tje hier, dus dat zou ook wel goed komen. De enorm harde wind hadden we in deze richting in de rug, dus we konden lekker lopen. Ook zorgde de wind ervoor dat de regen allemaal over geblazen werd, dus we hielden het mooi droog. Maar vogels zagen we eigenlijk niet zo veel…
Het stuk waar ik een aantal jaar geleden de Sneeuwgorzen had weten te fotograferen, herkende ik wel, maar ook hier leek nu niets te zitten. We besloten helemaal naar het eind van de duinen te lopen om daarna, als het helemaal zo stil zou blijven, maar weer terug naar de auto te gaan. Gelukkig zagen we hier wel wat vogels. Enkele Graspiepers en Veldleeuweriken, maar ook verschillende Lopertjes en Scholeksters op het slik tussen Kwade Hoek en Stellendam. Er vloog een behoorlijk vlucht van de Lopertjes rond waar ik aardige foto’s van kon maken. Ik moet bekennen dat ik pas bij thuiskomst, met behulp van m’n vogelboek, zag dat het Zilverplevieren waren. We zijn weer omgekeerd en hebben ons teruggevochten tegen de wind. Op een aantal plekken werd je volledig gezandstraald. Nu nog komt het zand uit plekken… Om iets minder last te hebben van het losse zand liepen we over het strand waar regelmatig Bonte Strandlopers en Drieteenstrandlopers tegen de wind in boksten. Het deed me denken aan die dappere Zeekoeten, Alken en Papegaaiduikers op Hornøya. Ondanks de enorme tegenwind kwamen ze toch behoorlijk snel voorbij, maar zag ik de uitdaging om ze in vlucht vast te leggen met grote golven op de achtergrond. De camera stond letterlijk te schudden, maar ook hier zaten best aardige plaatjes tussen. Opeens zag Arie een groep kleine vogels vliegen en landen een stuk terug op het strand. Het bleek een groep van zo’n 20 Sneeuwgorzen te zijn. Ze zaten er dus wel! 2 Dames die daar in de buurt liepen hadden minder oog voor hun omgeving en zeker de 2 loslopende honden wisten zich prima te vermaken met het opjagen van allerlei vogels. Zo ging ook de groep Sneeuwgorzen op de vleugel en kon ik ze voorbijvliegend vastleggen. Ze landden niet heel ver van ons vandaan, wel tegen de wind in zodat ik moest vrezen voor m’n glas, en kon ik ze ook zittend nog vastleggen. Toen de Gorsjes besloten ook hier maar weer vandaan te vertrekken, zijn we naar de auto gegaan en naar de Brouwersdam gereden. De wind begon hier nog serieuzer vormen aan te nemen en het enige dat ik hier kon vastleggen was de zee welke over de dam heen spoelde. Oja: en ook nog een Kokmeeuw die zin leek te hebben in onze friet. Ons laatste bezoek brachten we aan de Koudekerkse Inlaag. En, het dreigt saai te worden, ook hier zagen we niet heel veel, al zijn Wintertalingen, Smienten en een Torenvalk natuurlijk niet niks. Maar het was mooi geweest. We zijn weer richting huis gegaan om achteraan de file aan te sluiten en, ondanks dat we de enorme wind in de rug hadden, met een slakkengang weer oostwaarts te gaan. Thuis bedacht ik dat de Strandleeuweriken, IJsgorzen en Fraters waarschijnlijk geen zin hadden zich in deze enorme wind te presenteren, maar: waar zaten ze nou eigenlijk!!!??? En trouwens: Had ik nou al gezegd dat het waaide, héél hard waaide…?
30 januari
Ik heb bijna 2 weken lang op zuidholland.waarneming.nl zitten kijken of de Strandleeuweriken, IJsgorzen en Fratertjes nog steeds gezien werden in de Kwade Hoek. En elke dag bleek dit het geval te zijn. Hoe kon het dan toch dat wij ze maar niet te zien kregen tijdens ons bezoek. De wind zal niet geholpen hebben, maar toch… Toen ik een avond wat nauwkeuriger naar de waarnemingen keek, zag ik het ineens: waar ik al de tijd heb gedacht dat, wanneer je het pad vanaf de parkeerplaats volgt en op het strand komt, je rechtsaf moet gaan, zag ik ineens dat je juist linksaf moest! Een grote blauwe punaise op het kaartje markeerde duidelijk een plek links van het pad… Na deze ontdekking kreeg ik een heel sterk onbevredigd gevoel en heb ik een week lang de weersvoorspelling op de voet gevolgd en bleek dat het deze dag rustig, mooi, bijna winters weer zou worden. Aangezien ik het weekend ervoor moest werken en ik deze dag vrij zou zijn heb ik thuis overlegd en besloten nog een keer mijn kans te wagen. Ik had maar wel een halve dag, ik moest om 15 uur weer thuis zijn, maar met de hernieuwde kennis en goede omstandigheden zou het goed moeten komen. Om de files voor te zijn ben ik ook ruim een half uur eerder vertrokken en na een zeer voorspoedige rit, kwam ik iets na zonsopkomst aan bij de parkeerplaats van de Kwade Hoek. Wat een verschil met vorige keer: het waaide niet, de zon kwam op en er zaten volop vogels te zingen. Maar ik had geen tijd hierbij stil te staan. Ik had een missie te volbrengen!
Het pad naar strand stond nog steeds onder water, maar ik wist met redelijk droge voeten het pad te volgen. Bij een groot ondergelopen veld vlogen 2 Watersnipjes op, een leuke waarneming om mee te beginnen. Bij het strand aangekomen ben ik direct links gegaan en kwam in een andere omgeving uit dan wanneer je rechts gaat. Hier stonden de polletjes waartussen ik de Leeuweriken op de foto’s had zien staan, dus hier moest het inderdaad zijn. Maar ik zag ze niet… Opeens zag ik in de verte wel iets op het strand zitten wat een Slechtvalk bleek te zijn! Van grote afstand enkele foto’s gemaakt en toen hij opvloog, ben ik weer verder gelopen. Even daarna zag ik een vlucht kleinere vogels, maar ik kon niet zien wat het waren. Maar ze waren klein, geen Veldleeuweriken en waarschijnlijk geen Sneeuwgorzen, dus misschien wel 1 van de 3 wenssoorten…? Een stuk verderop zag ik een fotograaf bezig iets te fotograferen wat de Slechtvalk weer bleek te zijn. Hij wist hem behoorlijk te benaderen, maar uiteindelijk leek het dier het wel welletjes te vinden en vloog weg. Ik had ondertussen op het strand voor me wat rond zien scharrelen en het bleken, tot mijn grote vreugde, Strandleeuweriken te zijn! Ik heb snel een aantal foto’s gemaakt, om ze maar te hebben wat verstandig leek, omdat toen de andere fotograaf naar me toe kwam, de Leeuweriken verdwenen waren tussen de polletjes… Het was een Belgische fotograaf waarmee ik een tijdje heb staan praten. Hij had schitterende plaatjes van de Slechtvalk weten te maken, maar was er eigenlijk om Sneeuwgorzen te zien. De andere soorten had hij al. We zijn samen verder gelopen, maar het blijkt dan toch lastig een groepje vogels op open terrein te benaderen. We zagen verschillende keren de Strandleeuweriken, maar ze bleven nét te ver weg om heel mooi in beeld te komen. Maar toen ik bedacht het beter te krijgen, hoorde ik mijn collega ineens een hele serie foto’s maken. Even dacht ik dat ik een Strandleeuwerik over het hoofd had gezien die dichtbij zat, maar toen hij naar me toen kwam met de woorden: “Dit is geen Strandleeuwerik, toch?” liet hij een prachtige foto van een IJsgors zien! Zo dichtbij, maar hij was gevlogen!
De Belgische fotograaf ging toen verder naar de noordkant van de Kwade Hoek in de hoop Sneeuwgorzen te vinden (waar ik ze al 2 keer eerder wél had gezien) en ik ging weer naar het zuiden, weg van de auto, achter de IJsgors aan. Natuurlijk vond ik deze speld niet terug, maar wel een koppel Strandleeuweriken die iets dichterbij bleven zitten. Hier tevreden over ben ik langzaamaan ook weer naar het noorden gegaan, waarbij ik verschillende keren groepjes Strandleeuweriken tegenkwam. Op een gegeven moment zag ik een andere fotograaf voorzichtig ook iets benaderen. Ik ben zo’n 50 meter achter hem ook een beetje zijn kant opgegaan en hij bleek een groepje Strandleeuweriken prachtig in beeld te hebben! Ook deze fotograaf bleek Belgisch en na een kort gesprek gingen we ieder weer onze weg. En weer kwam ik een groepje Strandleeuweriken tegen. En terwijl ik dit groepje iets benaderde en eens goed bekeek, zag ik vlak voor me iets scharrelen. En toen ik hem in beeld kreeg bleek al snel: het was een IJsgors! Helemaal niet schuw, scharrelde hij steeds dichter naar me toe en heb ik een achterlijke hoeveelheid foto’s van hem gemaakt. Wat een prachtig vogeltje! Zelfs nu hij nog niet in broedkleed is. Prachtig! Met een grote boog ben ik van het diertje en de groep Strandleeuweriken weggelopen toen ik dacht voldoende foto’s te hebben. De tijd begon ook een beetje te tikken… Omdat de stroompjes door het gebied anders liepen dan op de heenweg, moest ik iets anders lopen. Overal vlogen Veldleeuweriken op en Graspiepers, maar ook een groepje vogels die ik weer niet direct thuis kon brengen. Ze vlogen af en toe wat op, om gezellig kwetterend vlakbij weer te landen. Ik kreeg ze alsmaar niet in beeld, tot mijn oog ineens viel op een beestje dat ietsje hoger in een plantje zat. En inderdaad, het waren Fratertjes!!! Wat een gezellige vogeltjes (ze deden me denken aan zo’n groepje Sijsjes met hun gekwebbel) en wat een schatjes om te zien. Maar ik moest ook hun loslaten en naar de auto lopen. Met een volstrekt tevreden gevoel heb ik het waterpad weer gevonden en ben het snel weer afgelopen. Ik heb me nu wat minder aangetrokken van het water en met redelijk doorweekte schoenen bereikte ik de auto. Wat een geluk en wat een prachtige dag was het geweest! Alledrie de wenssoorten heb ik kunnen vinden onder prachtige omstandigheden. En toen ik ook nog eens een uur voor de afgesproken tijd weer thuis was, was het helemaal goed. Soms komt alles samen en krijg je waarop je hoopte. Vandaag was helemaal zo’n dag!
