30 oktober
De winter vind ik een heerlijke tijd. De koude vind ik prettig, het licht, de lucht… Maar ook vind ik het een mooie tijd omdat veel noordelijke vogels dan bij ons overwinteren. Aangezien er niet altijd gelegenheid is ze in hun zomergebieden op te zoeken, is het dus prettig dat ze onze kant opkomen.
De noordelijke lijstersoorten zijn mooi: net weer anders dan de onze en een prettige aanvulling voor de donkere maanden. De Ruigpootbuizerd, het Smelleken en de Klapekster vind ik ook prachtige dieren en dan zijn er natuurlijk ook nog de watervogels en meer specifiek de Duikers. De Roodkeelduiker is elk jaar een zekerheid bij de Brouwersdam en soms zitten daar ook andere soorten als de IJsduiker of Geelsnavelduiker. Deze tijd van het jaar heeft alleen 1 groot nadeel voor deze prachtige vogels: hun uitdossing is in deze periode wat somber. Ik heb ooit het genoegen gehad een Parelduiker in zomerkleed te zien en dat is echt prachtig! In de winter zijn ze allemaal zwart/grijs met wit in missen ze wel een klein beetje hun allure…
En toen verschenen er waarnemingen op waarneming.nl die melding maakten van een IJsduiker in zomerkleed. De bijgevoegde foto’s bevestigden dat inderdaad en bij het zien daarvan kreeg ik ineens de kriebels. Aangezien ik het weekend had moeten werken, was ik maandag vrij en besloot ik te gaan kijken of ik de vogel zou kunnen vinden. Ik kon de gok wel nemen aangezien het in Giesbeek was, nog geen half uur rijden.
De vogel werd gezien in een recreatieplas, de Rhederlaag, en bij aankomst heb ik snel de auto neergezet en ben opzoek gegaan. Ik zag alleen niet veel: wat Meerkoetjes en Kuifeendjes en dat was het wel. Ik heb daarop op waarneming nog eens goed bekeken waar het zou moeten zijn (het verbaasde me toch wel een beetje dat er niet meer vogelaars waren) en het leek dat ik niet goed zat. Een vriendelijke dame, die me vroeg wat er toch te zien was, bevestigde dat. Zij wist te vertellen dat er iets verderop een groot aantal vogelaars stond. Ze vertelde hoe ik daar kon komen en ik ben daarop snel die kant opgegaan.
En inderdaad: er stond een hele bubs aan auto’s en op een strandje een aantal vogelaars/fotografen. Ik heb een plekje gezocht en raakte aan de praat met 2 buren. Zij vertelden dat de Duiker even daarvoor vlak voor hen langs gezwommen was en wezen waar hij nu zat. Hij zat iets verderop, maar ik kon hem aardig in beeld krijgen: wat een prachtige vogel! Snel heb ik verschillende plaatjes gemaakt, om hem maar vast te hebben, en toen moesten we afwachten wat hij zou doen. Het leek of hij een rondje rond een eilandje zou gaan zwemmen, waardoor hij even uit ons beeld verdween, maar dan later weer voor ons langs zou komen. Na enige tijd kwam hij inderdaad weer tevoorschijn, maar hij bleef net te ver weg. Ik ben daarop zijn kant opgelopen (wat ik eigenlijk altijd probeer niet te doen: de ervaring heeft zo langzamerhand geleerd dat dat vaak niet helpt. Vogels komen vanzelf dichterbij en gaan anders juást naar de plek waar je vandaan komt…) en heb een nieuwe plek gezocht. Ook daar raakte ik weer aan de praat met een enthousiaste vogelaar en samen hebben we ons geluk afgewacht. Op een gegeven moment kwam de Duiker inderdaad dichterbij. Hij was alleen heel onpeilbaar. Wanneer hij onderdook, kon je met geen mogelijkheid voorspellen waar hij weer boven zou komen. De ene keer dus dichterbij, de volgende weer verder.
Maar opeens was hij op heel redelijke afstand en heb ik de foto’s kunnen maken waar ik zo’n beetje op gehoopt had. Toen leek dat de vogel weer verder zou gaan naar de plek waar ik in eerste instantie had gestaan, ben ik ook weer die kant op gegaan.
Uiteindelijk heb ik daar een behoorlijke tijd staan wachten, maar bleef de Duiker ver weg. Maar ook hier raakte ik aan de praat met weer een andere vogelaar en het bleek dat we best op één lijn lagen wat natuurbeleving, vogels kijken en fotograferen betreft. Op een gegeven moment bleek dat hij de precieze plek wist waar de Bosuil in Doorwerth zit. Hij heeft me de coördinaten later doorgegeven en kon ik een andere keer gaan proberen om ook deze schitterende (nieuwe) vogel te gaan zien en fotograferen. Maar nu waren we nog bij de IJsduiker…
Maar het verhaal is eigenlijk wel uit. De Duiker bleef op grote afstand en ik moest eigenlijk naar huis. Maar met de kennis om de Bosuil te vinden had ik iets om naar uit te kijken… De volgende dag was ik ook nog vrij…
31 oktober
Na een korte twijfel en nog even het weerbericht bekeken te hebben, ben ik de volgende dag inderdaad op zoek naar de Bosuil gegaan. De avond ervoor had ik de coördinaten die ik gekregen had even ingevoerd en bekeken waar het zou moeten zijn. Ik heb meteen maar op de kaart een plek voor de auto gezocht zodat ik aan dit soort zaken niet teveel tijd kwijt zou zijn. Ook had ik een foto gemaakt van de route die ik zou moeten lopen voor het geval ik het toch niet zou kunnen vinden. Al was dat haast onmogelijk: met de precieze coördinaten én een foto van de boom waarin de Bosuil te vinden zou moeten zijn, kon het gewoon niet mis gaan…
Toen ik de auto neergezet had op de vooraf uitgezochte plek, ben ik gaan lopen in de veronderstelling dat ik precies wist wat ik deed. Alleen, toen ik na ongeveer 5 minuten dacht ergens af te moeten slaan, zag het bos er daar wel heel anders uit dan op de toegestuurde foto. Hoe kon dat nou?
Ik heb de coördinaten ingegeven in mijn telefoon, maar werd daar niet heel veel wijzer van, maar gelukkig bedacht ik dat ik de foto met de route nog had. Toen ik deze eens goed bekeek, bleek dat ik al te ver was gelopen. Ik ben dus snel weer een stukje terug gegaan en toen herkende ik de laan wel van de foto. Nu nog zoeken naar de Uil…
Gelukkig hoefde ik maar kort te zoeken. Mijn vogelvriend van de vorige dag had ook nog als commentaar bij de foto gezet wáár hij moest zitten en al snel vond ik de boom met de Uil. Hij zat er! Wat een prachtig dier en wat een heerlijk moment! Natuurlijk had ik de Bosuil al best vaak gehoord, maar ik had hem nog nooit gezien en hier zat hij stilletjes te doezelen voor mijn neus.
Ik heb snel mijn spullen goed neergezet en ben begonnen algemene foto’s te maken. Omdat hij zo rustig zat, kon ik een beetje gaan proberen om zo’n mooi mogelijke plaatjes te maken en enkele verschillende composities.
Terwijl ik daar zo mee bezig was, werd ik verschillende keren aangesproken door mensen die in het bos hun hond aan het uitlaten waren. Het leuke was dat iedereen enthousiast was, geen vervelende vragen als: “wat ziet u”, of opmerkingen als: “dat is een groot fototoestel”, maar heel geïnteresseerd en wat vooral leuk was: de meeste mensen kende de Uil. Ik kreeg een beetje de indruk dat hij beschouwd werd als de troetel-uil van het Landgoed Duno. Ook was het leuk dat ik van 2 verschillende dames de tip kreeg dat er verderop nóg een Bosuil zou zitten. Aangezien ik er toch was (en deze Uil niet zo heel actief was) ben ik gaan kijken of ik deze Uil ook kon vinden. Helaas was dit niet gelukt.
Maar gelukkig had ik degene waarvoor ik gegaan was gevonden en prachtig kunnen vastleggen. Een beeldschone vogel in een prachtige omgeving. Ontzettend blij met weer een nieuwe soort, ben ik dus weer naar huis gereden. Het waren 2 zeer welbestede dagen!
ps: 07-11-2017, ter aanvulling: ik kreeg 2 tips van mijn nieuwe “vogelvriend”. De andere was in Rhenen op de Laarsenberg.
7 november had ik gelegenheid om deze te zoeken en ik vond hem ook nog! De foto’s van deze prachtige vogel zijn terug te vinden in de soortenlijst onder de Bosuil…