Op de site van Glenn Vermeersch zijn in deze periode prachtige foto’s van Steenuiltjes te zien. Toen ik vorig jaar hut 6 van hem bezocht, liet hij mij aan het einde van de dag, op weg terug naar de auto, zien waar deze foto’s gemaakt worden.
Het was aan een weiland omringd door bomen, vanuit hut 4. Deze hut is er alleen voor om in het voorjaar de Uiltjes te kunnen fotograferen. Het is feitelijk een open stal die aan de voorkant “dicht” is gemaakt rieten matten en camouflagekleed, met daarin een 3-tal gaten waar je je lens doorheen kunt steken. In 1 van de bomen, links van de hut hangt een nestkast voor Steenuiltjes en deze is al een aantal jaar bewoond. Door een setting voor de hut te plaatsen en daarin wat te meelwormen en een muis te leggen, worden de Steenuil-ouders verleid hier voedsel voor hun jongen te halen. Dit doen ze, schijnbaar, dankbaar en zo is er een win-win situatie geschapen.
Er wordt gefotografeerd in 2 sessies: de ochtendsessie om half 6 en een avondsessie 14 uur later. De agenda voor deze hut zit in deze periode al vrij snel vol, dus ik dacht hier niet zo snel gebruik van te kunnen maken. Totdat er een appje van Glenn kwam dat er een plek was vrijgekomen. Het was in de ochtendsessie, maar wel op een dag dat ik toevallig vrij was, dus heb ik de kans aangegrepen deze ontzettend leuke Uiltjes te gaan fotograferen.
Daarvoor moest ik rond kwart over 3 op, om de rit van een kleine 2 uur te beginnen en op tijd op de ontmoetingsplek te zijn. Ik was er rond 10 voor half 6 en heb kennis gemaakt met mijn 3 mede-hutfotografen. Daarna kwam Glenn en hij bracht ons naar de locatie.
In de hut aangekomen, zochten we onze plek en konden we zitten afwachten of de Uiltjes zouden verschijnen. De kans hierop leek trouwens een aantal dagen hiervoor ineens met de helft verkleind, toen een aantal fotografen getuige zou zijn geweest van een Buizerd die 1 van de oudervogels pakte. Niet leuk voor het Uiltje en familie, maar ook niet het bericht wat je wil lezen nét als je deze reservering maakt.
Het leek mee te vallen. Al vrij snel verscheen er een Uiltje en ik had het zelfs eigenlijk niet in de gaten. Toen ik beter ging opletten kreeg ik het Steenuiltje snel in de gaten en het dier bleef met zeer grote regelmaat komen.
In het begin was het eigenlijk nog net te donker, maar in de loop van de 3 uur dat we er zaten, was het licht met vlagen precies goed en heb ik heerlijke foto’s kunnen maken.
Vanaf het moment dat ik dacht dat ik voldoende “zit”foto’s had, ben ik me gaan bezighouden met vliegbeelden. Eerst probeerde ik het met de autofocus, maar het matige licht werkte niet mee, waarop ik mijn tactiek veranderde: ik nam een punt in gedachte waar ik dacht dat het Uiltje zou landen en voorbij zou vliegen en stelde daarop scherp. Vervolgens wachtte ik dan tot het Uiltje er was en schoot ik in manualfocus. De resultaten hiervan leken prachtig en toen Glenn dan ook verscheen om ons op te halen, was ik niet erg teleurgesteld.
Na de rit van 2 uur terug was ik toch nog sterk op tijd thuis en kon ik snel gaan kijken hoe de resultaten waren. En…: Ze waren de autoritten meer dan waard!
Het was heerlijk om de Steenuiltjes van zo dichtbij te kunnen zien en observeren. Het was helemaal leuk dat 2 jongen zo’n beetje voor het eerst de kast verlieten deze ochtend en dus ook in beeld verschenen.
Maar het allerleukste nieuws was misschien nog wel dat de Buizerd niet één van de ouders had geslagen. Wat het wel is geweest is onduidelijk, maar deze ochtend leken er 2 volwassen dieren te zijn. Heerlijk!
