Ik weet niet meer precies waarin of wanneer het was, maar ik zag een keer een foto van een Dwergsterntje, genomen op Texel, en ik wist dat ik die heel graag gemaakt had willen hebben. Het was een schitterende foto van een nog veel schitterender vogel. Een geweldig Sterntje met gele snavel en eigenwijs maskertje… De jaren na het zien van die foto kwam ik maar niet in de gelegenheid om naar een plek te gaan om de Dwergstern te gaan zien. Dat is het lastige van deze soort: het zijn echte kustvogels en veel minder voorkomend dan bijvoorbeeld hun grote neven de Grote Stern.
Ik was er dit jaar nog niet heel veel uit geweest (buiten dan een “tripje” naar Noorwegen) en had daarom, in goed overleg, besloten een hele dag gericht naar de Dwergstern te gaan zoeken en wel op Texel.
Via waarneming.nl en vogelkijkhut.nl had ik gezocht, én gevonden, wáár op Texel ik de meeste kans had de Dwergstern te vinden. Eerdere jaren meende ik gezien te hebben dat ze bij Dijkmanshuizen zouden moeten zitten, maar dat leek dit jaar niet het geval. Wel werden ze waargenomen in de Slufter en ik besloot dan ook dat wanneer ik op Texel zou komen, ik eerst naar de Slufter zou moeten gaan. Ook wilde ik graag weer eens bij Utopia gaan kijken waar ik een aantal jaar geleden al eens geweest was, toen in maart, om te zien hoe het met de Grote Sternen zou zijn. De rest van mijn verblijf dacht ik ter plaatse in te gaan vullen.
Maar hoe moest ik het nou gaan doen? ’s Ochtends de eerste boot en dus belachelijk vroeg op en dan met een half duf hoofd de hele dag rondrijden en een deel van het licht missen (de eerste boot vertrok om half 7), of de dag ervoor de laatste boot een goedkoop hotelletje en direct aan het vogelen zodra ik opstond? Ik koos, uiteraard, voor het laatste en zo stond ik 16 mei om 21.30 op de boot en kon mijn queeste naar de Dwergstern de volgende dag in alle vroegte beginnen!
Om half 6 ben ik opgestaan en heb alles gepakt voor een intensieve dag vogelen. Ik ben als eerste naar de Slufter gereden en kwam aan bij het eerste licht. Vanaf het uitzichtplateau heb ik het gebied overkeken en kon niet anders concluderen dat het eigenlijk wel heel mooi was. Maar ik was op missie en kon er dus niet al te lang bij stilstaan. Toch moest ik even halt houden voor een Grasmusje dat heel enthousiast naast het pad zat te zingen. Het was lastig om hem vast te leggen, maar aangezien Grasmusjes en ik niet zo lekker gaan, vond ik de resultaten nog best aardig. Een vriendelijke Graspieper wees me de weg naar het strand en vol goede moed ben ik die kant maar opgegaan.
Onderweg naar het strand moest ik even stoppen bij de geul tot waar de zee komt bij hoog water. Het water stond nu laag, wat verschillende vogels de gelegenheid gaf in het ondiepe water te foerageren. Ik wilde eigenlijk vrij snel weer doorlopen, want Dwergsterntjes zag ik er niet, maar werd toch weer opgehouden. Er liepen aan de overkant van de geul een aantal Zilverplevieren rond! Ik kende deze prachtige vogels alleen uit de winter in bescheiden winter-outfit, maar er liepen nu 2 dieren in hun zilversepracht rond en ik kon niet anders dan proberen deze dieren ook in dit verenpak mooi vast te leggen. Ondanks de afstand en het nog wat mindere licht, was het nog aardig gelukt en toen viel mijn oog op een andere Plevier. Bij de Zilverplevieren (en een verdwaalde (Rosse?) Grutto) liep ook een hele groep Bontbekjes rond. Ook van hun heb ik een aantal foto’s gemaakt (met weer een grote afstand en weinig licht), waarna ik dan toch maar verder naar het Noordzeestrand ben gegaan.
In eerste instantie zag ik niets op het strand. Het was zwaar bewolkt, donker en het waaide behoorlijk. Even twijfelde ik of ik verder moest lopen, deed het toch en kreeg m’n focus op iets op het strand. Ik wist het meteen: Dwergstern! Van afstand heb ik direct verschillende foto’s gemaakt, zodat m’n missie in ieder geval geslaagd was, en ben toen langzaam steeds een beetje dichterbij geschuifeld om hem steeds iets beter te kunnen vastleggen. En dat lukte inderdaad steeds een beetje beter in verschillende poses. Na een tijdje hield het vogeltje het voor gezien en vloog op en begon te jagen boven de sleuf die steeds voller liep: het werd vloed. Ik had ooit eerder gezien van Grote Sterns dat zij ook jagen boven zulke slenken en bedacht dat ik me strategisch moest opstellen om het dier aan te kunnen zien komen vliegen om hem in de lucht te fotograferen. Het plan lukte deels: ik kreeg hem in de vlucht vastgelegd, maar de omstandigheden waren wat teleurstellend en heel vaak kreeg ik geen gelegenheid omdat de vogel vaak langere tijd weg was. Ik zag hem dan landinwaarts gaan op de plek waar de geul door de duinen gaat en pas na enige tijd weer terugkomen. In de tussentijd kon ik mij bezighouden met grote groepen Grote Sterns die regelmatig met veel geluid overvlogen en tegen de vloedlijn op het strand zaten. Hierbij zaten ook Drieteenstrandlopertjes in zomerkleed en kwam er op een gegeven moment een onverwachte gast aanvliegen en landde tussen de Grote Sterns: een Lepelaar. Ook vlogen er regelmatig groepen Eiders voorbij, een soort die ik vanuit Noorwegen zéér ben gaan waarderen, en, naar wat later bleek, groepen Rosse Grutto’s.
Terwijl ik thuis de foto’s aan het bewerken was voor de site, zag ik in de groep van de Rosse Grutto’s een exemplaar met een ring. Ik heb wel eens ergens gelezen dat de ringers het interessant vinden waar hun vogels overal gezien worden en ik bedacht contact op te nemen met een organisatie welke onderzoek doet naar de Grutto. Ik kreeg al snel een bedankje, maar tot zijn teleurstelling moest de schrijver concluderen dat het om Rosse Grutto’s ging in plaats van de gewone Grutto. Wel heeft hij mijn mail met foto’s doorgestuurd naar de instantie, het NIOZ, dat onderzoek doet naar de Rosse Grutto, blijkbaar een heel andere tak. Ook van deze organisatie kreeg ik een bedankje maar doordat 1 poot niet te zien was, konden ze helaas niet vaststellen om welke vogel het ging, maar kreeg ik wel een beschrijving van hun onderzoek en over hoe je de dieren zou moeten kunnen herkennen (ik was al blij dat ik snel inzag dat het überhaupt om Rosse Grutto’s ging).
Toch nieuwsgierig geworden naar waar de Dwergsterntjes de hele tijd naartoe vlogen, ben ik weer teruggelopen naar het “binnenduinse” gebied, waar het water steeds hoge kwam te staan. Ik ben weer om de geul heengelopen en zag een aantal Dwergsterntjes aan de overkant van het water op een landtongetje staan. Er zaten er dus meer! Ze waren in gezelschap van een aantal Grote Sterns en ik kan niet anders zeggen dan dat de naamgevers er heel goed over nagedacht hebben: het verschil in grootte tussen de beide Sterns is aanzienlijk en de Dwergsterntjes zijn echte Dwergjes vergeleken bij de Grote.
Ik heb weer geprobeerd een goede plek te vinden aan het water, wat maar bleef stijgen…, en kon ook nu weer wat vliegbeelden van de Sterns maken. Maar toch bleven ze op nét te grote afstand om écht mooie plaatjes te maken en de tijd begon toch wel een klein beetje te dringen voor als ik nog naar Utopia en andere gebieden wilde gaan. Het licht werd beter (in ieder geval meer) wat de Eiders in de geul met hun jongen zeer ten goede kwam.
Waar je in dit gebied ook altijd bedachtzaam op moet zijn de Bruinde Kiekendieven. De eerste keer, en tot nu toe enige keer, dat ik hier was, vloog er ééntje redelijk dicht achter mijn rug langs en ook nu was er weer eentje te zien. Op grote afstand, maar ik vind de Kiekendief altijd mooi en de moeite waard om vast te leggen. Terwijl ik bezig was met de Kiekendief en me weer terugdraaide naar de geul, bleek het Dwergsterntje dichter in de buurt te zijn gekomen en stond niet zo heel ver van me vandaan te bidden. Ik was net te laat en de instellingen van de camera stonden nog helemaal verkeerd dus mijn beste kans was verkeken. Ik hoopte erop dat ik er nog ééntje zou krijgen en ben toch nog wat langer blijven staan en mijn kans kwam inderdaad weer! Het Sterntje kwam weer staan bidden op niet heel grote afstand en dook zelfs op een prooi af. Nu stond wel alles goed en kon ik de plaatjes maken waar ik zo op gehoopt had. Misschien niet van de schoonheid van het plaatje dat ik ooit eerder zag, maar ik had een plan bedacht en het was helemaal gegaan zoals ik hoopte met als resultaat het zien én vastleggen van deze vreselijk leuke soort!
Na dit heerlijke moment ben ik weer door de Slufter terug naar de auto gelopen, het werd ook steeds drukker dus tijd voor mij om te gaan, en ben op weg gegaan naar Utopia. In de polder op weg ernaar toe kreeg ik nog een leuk plaatje van een Tureluur die duidelijk wilde maken waar ik me bevond en waar ik rekening mee moest houden, en kwam ik uit bij een observatiewand waar ik een Stormmeeuw en Oeverloper vond. Vanaf de wand had je uitzicht over een leuk gebiedje, maar niet Utopia… Het bleek dat ik te ver naar het noorden was gegaan en ik moest een stuk terug en afzakken naar het zuiden om uiteindelijk bij het parkeerplaatsje bij Utopia uit te komen. Ik heb mijn spullen op mijn nek geladen en ben de sloot afgelopen om uiteindelijk bij de Grote Sternen kolonie te komen en daar heb ik me vervolgens de volgende paar uur kunnen vermaken.
Natuurlijk begon ik met het overzicht en de verschillende soorten in en om het water vast te leggen. Er liep een Lepelaar, ook met ringen, en verschillende Kluutjes: altijd leuke vogels. Ook van de Lepelaar heb ik na thuiskomst de foto’s doorgestuurd en ook nu kreeg ik weer antwoord. Deze keer bleken de foto’s voldoende en kreeg ik de beschrijving van dit dier opgestuurd. Het bleek een oude, 11 jaar, bekende van Texel, die toch ook al wat gereisd had, onder andere naar Portugal. Ik vond het erg leuk om dit te lezen en zo snel antwoord te krijgen van de verschillende instanties naar wie ik iets gestuurd had. Het blijkt dat het gewaardeerd wordt en ik ga zeker beter opletten om te zien of ik vaker iets bij zou kunnen dragen…
Ook zag ik Bonte Srandlopers en Steenlopers in zomerkleed en vlogen er verschillende Visdiefjes rond. Maar natuurlijk lokte de Grote Sterns die zeer regelmatig over kwamen vliegen, al dan niet met prooi en veel geluid, en ik kreeg steeds meer de drang om ook van deze schitterende vogels vliegbeelden te maken. En als je dat eenmaal in je hoofd gehaald hebt, ben je wel even bezig… Zoals ik al schreef heb ik er een aantal uur gestaan, met een kort uitstapje naar een uitzichtpunt over de Schorren, en heb tientallen en wel meer foto’s van Sterns in vlucht weten te maken.
Maar ook nu voelde ik weer tijdsdruk opkomen, omdat ik ook nog naar Dijkmanshuizen wilde en misschien nog wel andere gebieden én ik ook nog een boot moest halen…
Ik ben weer naar de auto gegaan en ben parallel aan de waddendijk naar het zuiden gereden, een beetje richting boot. Na een klein stuk rijden kwam ik langs een gebiedje, kleiner dan Utopia, het Wagejot, met een enorme kolonie Grote Sterns. Wat kon ik anders doen dan weer stoppen om weer bezig te gaan met het vastleggen van deze gracieuze vliegers? Ik heb me moeten lostrekken van dit overweldigende uitzicht en heb Dijkmanshuizen opgezocht. Hier stond een klein schuilhutje waar net één van de vrijwilligers die de hutten onderhouden bezig was. Zo kreeg ik nog wat extra informatie over het, weer érg leuke, gebied, maar was fotograferen niet mogelijk om de eenvoudige reden dat er niets zat. De vrijwilliger wist onder andere te vertellen dat de meeste Dwergsterntjes in de buurt van de boot op het strand zitten en vond het dan ook leuk te horen dat er ook in de Slufter zaten. Verder adviseerde hij mij naar de Westerkolk te gaan. Misschien had ik daar wat meer geluk met een Groenpootruiter of een Zomertaling…
Ik ben er vol goede moed naartoe gereden, maar ook hier viel het een beetje tegen. De afstand tot de plas was groot en er zaten niet heel veel vogels. Een koppeltje Bergeenden was zeker wel de moeite waard, maar daar bleef het zo’n beetje bij. Ik had ook zo langzamerhand bedacht dat het wel mooi was geweest en dat het misschien wel verstandig was de boot van 16 uur te halen. Na dit besluit ben ik weer naar de auto gelopen en ben naar de haven gereden. Om 16 uur vertrokken we weer en maakte ik de laatste foto’s, met m’n telefoon(!), van rondvliegende Kleine Mantelmeeuwen.
Ik had 4 uur de tijd om weer thuis te komen, ik móest om 20 uur weer thuis zijn, en dacht dat dit op het gemak zou moeten kunnen.
Doordat meer mensen besloten hadden de boot van 4 uur te nemen duurde het al vrij lang om Den Helder uit te komen (waardoor ik mijn idee om ook nog even naar de observatiewand van Balgzandpolder te gaan maar liet varen…) en moest ik me toch een beetje gaan haasten. In eerste instantie ging het voorspoedig, maar even voor Amsterdam bleken ook daar meer mensen op de weg te zijn en stonden we muurvast. Toen het ernaar uit ging zien dat het lastig werd op tijd thuis te zijn, heb ik alle mogelijke technologieën welke ik bij me had ingeschakeld, en zo heb ik het gepresteerd om op klokslag 20 uur thuis te komen…!
Wat een heerlijke dag was dit! Ik ben enorm blij dat ik het zo heb kunnen doen en dat het is uitgepakt als waar ik op gehoopt had. Prachtige vogels heb ik gezien en machtige beelden heb ik kunnen maken. Maar het meest blij wordt ik natuurlijk van het resultaat van mijn missie: het vinden, zien én vastleggen van de Dwergstern. Hele mooie en leuke vogels. Zeer fotogeniek, waar ik graag nog een keer 4 uur voor in de file ga staan.
Misschien de volgende keer in Zeeuws-Vlaanderen, daar schijnen ze aan de Westerschelde te zitten…
