Dag 3
Weer een prachtig begin van de dag, een bijna strakblauwe lucht en lekker fris. Om 7 uur was ik op de afgesproken plek aan de oevers van de Vestre Jakobselv. We maakten kennis met onze gids en deze bracht ons met een sneeuwscooter naar zijn terrein waar een huisje op stond en hij een schuilhut had neergezet met voederplaats waar we de eerste 2 uur zouden gaan fotograferen. We hoopten natuurlijk op een bruinkopmees, of een andere soort die we in Nederland niet snel zouden zien, maar het was redelijk rustig en de soortenlijst bleef redelijk kort. Toch was het wel heel leuk, aangezien de Barmsijsjes lekker hun best deden en dit wel heel fotogenieke vogeltjes zijn. Toch ook wel bijzonder vind ik de soorten die we thuis in onze tuin ook kunnen zien, maar dus ook onder deze omstandigheden kunnen overleven. Matkopjes lieten zich ook even goed zien en ook een Koolmeesje. Groenlingen waren er ook, een soort die ik de eerste dagen ook al veelvuldig had gezien en gehoord: ook al zo’n fascinerende soort.
Mijn excursiegenoten hadden met de gids nog iets afgesproken: bij zijn huisje, huisde een Hermelijn onder de sauna. Hij was het diertje op dezelfde manier aan het lokken zoals hij met de vogels doet: op een vaste plek buiten het huisje legde hij wat voer (vlees), waar de Hermelijn dan op af kwam. Het was alleen niet zo zeker als met vogels, dus je kon niet weten of hij wel zou komen. Het fotograferen van de Hermelijn was min of meer een onderdeel van de excursie en we spraken af dat de gids zou fluiten als de Hermelijn zich liet zien, (hij bleef de tijd dat wij in de schuilhut zaten in zijn huis) zodat wij voorzichtig konden komen en hem, misschien, konden fotograferen. Helaas bleef het stil in de tijd dat we ons druk maakten met de Barmsijsjes en ging deze unieke kans voorbij.
Na 2 uur zijn we uit de schuilhut gegaan, om nog even vanuit het huis te kijken of de Hermelijn zich zou laten zien en daarna zijn we op de aanhangers van de sneeuwscooters geklommen en zijn we onze tocht begonnen langs (en over) de Vestre Jakobselv. Eerst reden we door een laag Berkenbos, met her en der verspreid de weekendhuisjes van de mensen uit het dorp. Daarna daalden we af naar de oever van de rivier en reden we de bevroren rivier op. Daar zagen we Ottersporen en erg in de verte zag onze gids een Waterspreeuw. Onder het ijs was blijkbaar voldoende water waarin deze prachtige vogel nog voldoende voedsel kon vinden. Verder zagen we niet veel vogels of andere dieren en zijn we weer verder gereden (gescooterd, gegleden, gerupsband…?) . Op een aantal plekken waren de sporen van het Moerassneeuwhoen te zien, maar de dieren zelf waren in geen velde of wegen te vinden. We zijn daarna nog een stuk verder gereden wat geen dieren maar wel prachtige uitzichten opleverde, en na nog enkele stops gingen we weer terug. Opeens hielden we halt en zagen we ineens waar we naar op zoek waren: 4 Moerassneeuwhoenders! Schitterend witte vogels met een strenge blik, zwarte snavel en gevederde poten. Ik kon er 4 waarnemen en tussen de bomen door lukte het enkele mooie foto’s te maken. Na enkele minuten vlogen ze ineens op en bleken er 15(!) exemplaren te hebben gezeten! Hun mooie schutkleur werkte dus heel aardig! Daarna zijn we weer naar de auto gebracht en hebben we afscheid van elkaar genomen.
Het was nog geen 13 uur en ik besloot de rest van de dag te gebruiken om in Vadsø te proberen de Eiders, IJseenden en ander fraais mooi op de foto te krijgen. De vorige keer was wel mooi, maar het kan altijd beter…
De omstandigheden waren nu ook ideaal: strakblauwe lucht, heerlijk zonnig, lekker fris en ik haastte me naar de haven. Ik zag een Finse vogelaar van een andere pier afkomen als waar ik de dag ervoor gezeten had, degene waar de schepen aan aanleggen, heb hem even gesproken en hij vertelde dat er behoorlijk veel vogels te zien waren. Ik ben toen vlug verder de pier opgegaan en heb ik een plek gezocht vanwaar ik een mooi zicht op de vogels zou kunnen krijgen.
Ik ben gaan zitten op een open plek aan de pier en al snel kwam de eerste IJseend voorbij zwemmen. Wat een prachtige vogels zijn dit toch! Bij de Brouwersdam blijven ze altijd op afstand, zodat hun schoonheid nooit helemaal goed uit de verf komt, maar hier… Ook zwom er een groepje Stellers Eiders redelijk in de buurt voorbij en ik heb me geweldig kunnen uitleven op al dit moois. Er zwommen ook gewone Eiders en ook nu weer raakte ik nauwelijks uitgekeken op hun schoonheid. Wat een prachtige dieren en die zwemmen ook gewoon bij ons! Een aantal IJseenden had besloten hun jachtgebied te hebben precies in de open plek aan de pier waar ik zat en zodoende kreeg ik de gelegenheid zelfs portretjes van de woerden te maken. Onze gids van de ochtend had verteld dat hij die middag ook nog een excursie zou leiden in de haven op een drijvende schuilhut (hij vertelde eerder dat de mannen in Båtsfjord het idee van hem afgekeken hadden…), en inderdaad kwam hij op een bepaald moment steeds dichterbij gevaren toen de dieren zich bij mijn “schuilplek” bleken op te houden.
Na zo’n 2 uur was het mooi geweest en wilde ik op Vadsøya nog een keer proberen de Sneeuwgorzen te vinden en te fotograferen (eventueel weer zo’n prachtige vlucht in vlucht…). Ik ben de brug weer overgestoken en heb de auto bij het hotel gezet en ben weer gaan wandelen. Weer zag ik de Sneeuwhazen en na enige tijd ook weer enkele Gorzen. Ik ben naar de plek gelopen waar ik ze zag landen (uiteraard aan de uiterste rand van het eiland, zodat ik een flinke wandeling moest maken), maar heb ze nooit meer teruggevonden. Het is me altijd een raadsel gebleven waar ze gebleven zijn en toen ik vond dat ik voor de dag wel weer voldoenden afgekoeld was, ben ik maar naar mijn eigen hotel gereden.
Bij aankomst mocht ik aanschuiven aan tafel en heb heerlijke vis met ui en bacon gegeten en hebben we, de hoteleigenaars en ik, een hele tijd gezellig zitten kletsen over vogels, Vadsø, Noorwegen, enzovoort. Het bleek dat de eigenaresse Tormod Amundsen persoonlijk kende en ze nam even contact op om te vragen of de volgende dag de boot naar Hornøya zou varen. Hij antwoordde al snel dat dit het geval zou zijn, de omstandigheden zouden zelfs prima zijn, en er zouden ook nog Koningseiders te zien moeten zijn ten zuiden van Vardø en hij bood aan dat ik maar even langs moest komen op het kantoor van Biotope. De hoteleigenaresse en ik kwamen tot de conclusie dat ik er verstandig aan had gedaan de dingen te plannen zoals ik nu gedaan had en ik was blij dit te kunnen concluderen. Ik was behoorlijk moe na deze lange dag, maar had bedacht toch nog een poging te wagen voor het Noorderlicht.
Ik dacht dat de oevers van de Vestre Jakobselv een mooie plek zou zijn om te gaan kijken en ben dus “™s avonds weer naar de parkeerplaats gereden waar we die ochtend hadden afgesproken. Volgens een app die één van mijn schuilhutcollega’s had, zou er rond 23 uur veel activiteit zijn. Met het idee dat zo’n app het vast niet op de minuut nauwkeurig kon weten, was ik rond 22 uur ter plaatse, maar was er niet heel veel bijzonders te zien. Na een half uur ben ik weer naar het hotel gereden en toen ik aankwam, bleek het in volle hevigheid te zijn begonnen. Samen met 2 Spaanse gasten/vogelaars heb ik me staan vergapen aan dit fantastische, spectaculaire schouwspel. Zelden heb ik iets fascinerenders gezien en begreep ik ten volle waarom mensen hiervoor een reis boeken. Het licht was nu écht groen en het spiraalde, wervelde en waaierde hoog door de lucht over de hele lengte van de avondhemel. Het duurde maar door, maar na zo’n uur leek iets het af te nemen en ben ik rond middernacht weer naar binnen gegaan. Ik moest tenslotte de volgende ochtend weer vroeg op: Hornøya moest verkend worden…!
