Ondanks het grauwe weer heb ik na een beetje wikken en wegen besloten vandaag weer eens een dag naar de Oostvaardersplassen te gaan. Bij iedere vakantie-aanvraag op het werk vul ik een aantal dagen in om te kunnen gaan vogelen. De laatste tijd worden die dagen meer aan andere zaken besteedt en daarom had ik nu echt weer eens zin om te gaan, nu het kon. Het grauwe weer heeft me even doen twijfelen, maar niet lang…
Op waarneming.nl had ik gezien dat er in het Oostvaardersveld de laatste tijd nog wel eens een Roerdomp gezien wordt. Aangezien ik deze soort niet al vaak tref en zéker niet te vaak zie (tot nu toe nog maar 1 keer…), vond ik dat ik als eerste bij de Poelruiter mijn geluk maar eens moest beproeven. Toen ik bij het Oostvaardersveld aankwam, heb ik eerst de nieuwe hut aan de overkant een snel bezoek gebracht. Helaas was vanuit de Oeverloper helemaal niets te zien en heb ik me alleen maar weer vreselijk lopen verbazen over de totaal ongelukkig aangebrachte kijkgaten in deze hut. Het lijkt of je hier als volwassene van gemiddelde lengte eigenlijk niet welkom bent en zeker als je daarbij ook nog fotografeert niet!
Ik ben dus de Praamweg overgestoken en ben direct in oplet-modus gegaan, want de Roerdomp leek overal in het riet te kunnen zitten. Bij de Poelruiter aangekomen had ik helaas niets gezien en vanuit de hut was ook niet zo heel veel te zien (deels door de mist). Een groepje Slobeenden is dan natuurlijk altijd aardig en ook de Nonnetjes zijn leuk, zeker in een kleed wat ik nog niet eerder zag.
Na een boterham en geen andere vogels meer, ben ik naar het bezoekerscentrum gereden. Ik had al eerder gezien dat de paden in het park aangepast waren, maar nu bleken de wegen er naar toe ook anders en moest ik best wat verder lopen dan eerst.
Eerste stop de Kluut:, en nu wordt het verhaal saai, niets te zien. Door naar de Keersluisplas…: niets te zien. Ik heb daar een eerste poging gedaan met een goedkope 2de hands lens die ik ook als macro-lens kan gebruiken (maar eigenlijk heb ik hem om er een telescoop van te maken.) en heb een paddenstoel gefotografeerd. Het resultaat is niet best, maar dat waren de omstandigheden ook niet, dus ik ga nog maar even oefenen. Een groepje vogels hoog in 1 van de hogere bomen iets verderop, trok mijn aandacht en ik kon maar niet zien wat het waren. Na een foto en flink uitvergroten, bleek het om een grote groep Vinken te gaan. Wist ik dat ook weer. Aangekomen bij de vaart heb ik even staan kijken en luisteren (Roerdomp…) en ik hoorde ineens een bekende hoge piep. Ik ben voorzichtig in de richting van het geluid gelopen en het IJsvogeltje zat op een hek aan de overkant van de vaart. Dat is natuurlijk altijd leuk op zo’n sombere dag. Ik heb het rondje afgemaakt en zag alleen nog een Buizerd en Torenvalk hoog in een boom en, inderdaad, verder niks… Wel zag ik nu voor het eerst de nieuwe hut op Wigbels Eiland. Een enorme hut die de vorig keer dat ik er was, alleen nog maar een stapel planken was. Als laatste stop ben ik naar het IJsselmeer gereden en ben ik naar de Zilverreiger gelopen. Ik denk dat de vogels zich maar aangepast hadden aan het weer, want ook hier vond ik niets. De Cetti’s Zanger liet zich zelfs niet even horen. Ik moest maar eens gaan…
Maar ja, het feit bleef dat de Roerdomp nog wel eens gezien werd, dus ben ik toch maar weer naar het Oostvaardersveld gereden en ben ik eerst weer naar de Oeverloper gelopen. Daar stond nu een Grote Zilverreiger, die ik toch maar mooi weer meepikte en ik ben weer overgestoken en naar de Poelruiter gegaan. Weer zag ik niks, totdat ik opeens het riet vanuit mijn ooghoek zag bewegen, wat niet door de wind kon komen. Heel geconcentreerd heb ik staan kijken en zag niets, dus met de verrekijker alles nog een keer afgezocht en ineens stond ik oog in oog met de Roerdomp! Met het blote oog was hij niet te zien, waardoor ik nogal wat kostbaar licht voorbij moest laten gaan om mijn camera op hem te krijgen. Gelukkig lukte dit uiteindelijk wel en zijn het niet de meest bewegelijke vogels, dus heb ik hem in verschillende poses, maar altijd goed verborgen, vast kunnen leggen. En terwijl ik daar zo mee bezig was, hoorde ik achter mij regelmatig een Waterral. Het zou toch niet zo zijn dat… Na enige tijd, en heel veel foto’s van die prachtige Roerdomp, draaide ik me nog maar eens om en zag iets vreemds. Ik dacht eerst een vrouwtjes Eend, maar dat klopte ook niet helemaal, dus met de verrekijker weer gekeken en daar zat een 2de Roerdomp! Met de punt van de snavel op het water in jachthouding kon ik hem nog aardig vastleggen en toen werd het helemaal te donker.
Ontzettend tevreden ben ik toen naar huis vetrokken. Soms bedenk je iets en klopt er niets van en soms… Ik had eindelijk mijn foto’s van een Roerdomp. En hoe!
