Opzoek naar mooie plekken om vogels te kunnen fotograferen, struin ik af en toen het internet af en vind soms wat ik zoek. Zo zocht ik een keer op “schuilhutfotografie” en kwam bekende, maar ook minder bekende schuilhut exploitanten tegen. Ik vond de site van Glenn Vermeersch uit het Belgische Kalmthout. Foto’s die vanuit zijn hutten waren gemaakt, waren veelal echt prachtig, maar wat ik nog bijzonderder vond, was het enorme aantal bijzondere soorten welke er blijkbaar wel eens zaten. Maar tja, het was wel helemaal in België en dat is nou éénmaal ver weg…
Eigenlijk wist ik wel beter. We zijn de afgelopen jaren 4 keer naar Frankrijk op vakantie geweest en zijn toen ook langs Kalmthout gereden. Wat me de laatste keer opviel, was dat het eigenlijk wel meeviel met de afstand en zo doende ben ik eens gaan nakijken hoe lang het rijden zou zijn naar één van deze hutten. Het bleek een uur en ongeveer 40 minuten te zijn… Naar de Lemelerberg is het een uur en ongeveer 20 minuten. Da’s maar zo’n 20/25 minuten minder en daar reed ik zonder enige moeite verschillende keren al naartoe!
Door deze conclusie besloot ik contact op te nemen met de Belgische Han Bouwmeester (Glenn Vermeersch bleek ook 5 hutten te hebben…), om een hut in september te reserveren. Aangezien het al wat later in het jaar was, dacht ik dat de redelijke nieuwe hut 6 wel een mooie plek zou zijn.
Met deze hut mikt Glenn op trekvogels en waders en vogels die in een landbouwgebied voorkomen. Aangezien het de tijd van de trek aan het worden was, heb ik de hut gereserveerd en ben ik 6 september afgereisd naar Kalmthout, België.
De rit viel inderdaad reuze mee en ik was een kwartier voor de afgesproken tijd bij het huis van Glenn. Daar maakten we kennis en hij bracht me naar de hut, omdat de landeigenaar liever niet had dat er een vreemde auto een hele dag op het terrein zou staan. We zijn naar de hut gelopen en Glenn hielp me opweg en zette een paar MP3-spelertjes aan met vogelgeluiden om de vogels richting de hut te lokken. Normaal ben ik daar niet zo’n voorstander van, maar in deze tijd is het niet bezwaarlijk en heb ik ze laten draaien. Nadeel hiervan was wel dat ik er na een paar uur wel aardig genoeg van had…
De hut was prima. Het zitten was iets minder comfortabel dan ik gewend was, maar het ging wel en er was ruimte om de gezichtspunten af en toe wat te veranderen. Verder zat er spiegelglas in, wat altijd een beetje een vreemde ervaring is, aangezien het voelt alsof je open en bloot zit, maar wanneer er niet teveel licht naar binnen valt, word je niet gezien.
Het was donker toen ik ging zitten en het grote wachten kon beginnen. Ik had best hoge verwachtingen, aangezien alles wat er al voor de hut gezeten had (al zaten daar ook vogels bij die alleen in het voorjaar gezien waren).
En eigenlijk weet je dan wel wat er gebeurt…: het kan eigenlijk alleen maar tegenvallen. Een groot deel van de tijd heeft een Blauwe Reiger me wel beziggehouden en heeft hij me zijn vissersskills laten zien. Hij stapte regelmatig rond over het hele terrein voor de hut, alles afspeurend naar prooi die hij tot 3 keer toe ook te pakken kreeg. Hij klom ook een aantal keer een dijkje op, misschien opzoek naar muizen, maar deze heb ik hem niet zien vangen.
Wat ook heel aardig was, was een groepje Tapuiten dat een aantal keer verscheen. Af en toe kwamen ze zo dicht voor het spiegelglas dat fotograferen niet meer mogelijk was. Ik heb zelfs mijn “vakantielens” er een aantal keer op gezet om ze ook van zó dichtbij te kunnen vastleggen. Prachtige vogeltjes vind ik het. Ook in hun winterkleuren, ze lijken dan best op Paapjes in hun winter-outfit, maar ik hoop ze toch ook nog een keer in hun lentepak vast te kunnen leggen, want dan zijn ze nog net een trapje fraaier…
Een laatste soort wat heel leuk was dat ze even langskwamen was een paartje Watersnippen. Ook zij kwamen best dichtbij en scharrelden wat voor de hut langs. Helaas was het licht suboptimaal toen zij er waren en daarna blonken ze uit in afwezigheid. Maar toch had ik er weer een aantal mooie plaatjes bij van deze heerlijke soort.
Het weer was wisselvallig net als de bezoekende vogels. Regelmatig zat er niks voor de hut en was het lastig gefocust te blijven. Een boer had bedacht dat het ook een mooie dag was om zijn gras te gaan maaien in de omliggende weilanden, wat een vervelend geluid gaf en schuwere soorten niet echt de gelegenheid gaf eventjes langs te komen.
Glenn had aangegeven dat ik zo lang kon blijven zitten als ik wilde, zolang het licht was, en ik heb het dan ook een uur langer volgehouden dan dat we in eerste instantie afgesproken hadden. En daar was ik heel blij om: in dat uur heb ik toch nog een nieuwe soort gezien en weten vast te leggen: een Engelse Kwikstaart. Deze kwam met een hele groep Gele Kwikstaarten, maar ik kon hem duidelijk onderscheiden. Tegen zes uur wam Glenn me weer halen en zijn we teruggereden naar zijn huis en heb ik de reis naar huis weer aangevangen.
Ondanks het ietwat teleurstellende resultaat heb ik het wel een heel leuke dag gevonden. Glenn Vermeersch bleek een heel aardige, bevlogen liefhebber van de natuur te zijn met veel verstand van zaken en ik vond het erg leuk hem ontmoet te hebben. Ook waren de soorten die wel even acte de présence gaven erg leuk en de moeite waard. Ik hoop dan ook deze hut nog een keer in een ander jaargetijde te kunnen bezoeken, maar eerst misschien nog even een andere proberen…?
