Hieronder beschrijf ik een allegaartje aan mooie bezoekjes die ik afgelopen maand los heb afgelegd. Omdat het bij deze bezoekjes maar om 1 soort ging, was er een beetje te weinig om een heel verhaal over te schrijven. Gecombineerd wordt het vast iets leuks…
1 mei
Ik was weer eens aan het surfen op wageningen.waarneming.nl toen ik zag dat een vaste zomergast weer was gearriveerd. Een Nachtegaal heeft elk jaar zijn plek aan de voet van de Grebbeberg, maar ik was niet eerder in de gelegenheid een keer bij hem op bezoek te gaan. Toen ik een foto voorbij zag komen die echt schitterend was, vond ik dat ik ook maar eens moest gaan kijken.
Helaas kon ik pas wat later gaan, zodat het een beetje een race tegen de klok en anders wel tegen het licht ging worden. Gelukkig had ik op de site precies kunnen zien waar ik moest zijn, dus ik wist dat ik een stukje moest lopen. Dat heb ik dus proberen snel te doen, maar ik moest even stoppen bij een Zanglijster die zo mooi van zich liet horen…
De zang van de Nachtegaal…
Toen ik aankwam bij de plek waar hij moest zitten, stonden er verschillende mensen te kijken en te luisteren. Ze wisten te vertellen dat ze hem wel even gehoord hadden, maar niet in beeld hadden gehad. Na een tijdje hoorde ik hem inderdaad, en de andere personen kropen bijna tussen de struiken, waardoor hij weer verplaatste. Natuurlijk vind je zo geen vogels, ze zijn niet gek!
Na, wat mij betreft, een te lange tijd, liepen de andere “vogelaars” weer verder en al vrij snel liet de Nachtegaal zich toen inderdaad weer horen! Ook nu kreeg ik hem nog niet in beeld, maar ik besloot gewoon te gaan wachten. Wie weet wat hij nog zou gaan doen. Er kwamen weer 2 vogelaars aangewandeld en ik raakte met hen in gesprek. Gelukkig begrepen zij het wel en deden heel rustig zodat de Nachtegaal ook nu weer een aantal keer begon te zingen.
Maar… Toen ook zij vetrokken waren liet hij zich dan ook daadwerkelijk zien en kreeg ik de kans om hem te fotograferen en te filmen. Het licht was helaas nagenoeg weg, maar toch was het me gelukt heel aardige plaatjes te maken én zijn prachtige zang vast te leggen!
29 mei
Toen ik zondagmiddag even contact met Arie had over onze trip van aanstaande dinsdag, vroeg hij me of ik het leuk zou vinden om Dassen te gaan kijken. Buren van hem hadden ontdekt waar ’s avonds rond 22 uur elke avond een Das z’n wormen kwam opscharrelen. Natuurlijk vond ik dat leuk en dus vetrokken we om half 10 ’s avonds richting de Das.
Het meest vreemde aan dit verhaal is misschien wel dat we niet veel meer dan 5 minuten hoefden te rijden om bij de plek aan te komen. Het was dus nét buiten Ede!
Het was nog een klein stukje lopen en toen konden we gaan wachten. Helaas was het zwaar bewolkt en er dreigde ook wat regen, maar de wind stond precies goed (naar ons toe) en dus waagden we het erop.
En inderdaad om ongeveer 5 voor 10 scharrelde er een Das het weiland op waar we stonden te wachten. Ik heb werkelijk alles uit m’n camera moeten halen om nog iets te kunnen fotograferen (voor de liefhebbers: Iso 6400, sluitertijd van 1/5s en diafragma 5.6 en met handmatig focussen (automatisch lukte al niet meer door het weinige licht)). Toen we daar zo bezig waren, kwam er vrij onverwacht een tweede exemplaar aanwaggelen die samen met de eerste optrok. Het verschil in grootte en kleur deed vermoeden dat het om een ouder en jong ging. Nog wat later kwamen er nog 2 dieren bij en waren we dus getuige van een hele familie Das die hun kostje aan het opscharrelen was op een steenworp afstand van Ede. Wat geweldig!
2 juni
Vorig jaar rond deze tijd was ik een keer bij de schuilhut aan de Kraaijenbergse Plassen in de buurt van Cuijk. Ik wist dat daar in een nestkast in een elektriciteitsmast een paartje Slechtvalken broedde en heb er ook ééntje op grote afstand zien vliegen. Er kwam toen een medevogelaar in de schuilhut en hij wist me te vertellen dat er ook een paartje broedde in de noordertoren van de Martinuskerk in Cuijk. Ik wist dat niet en had er enorme spijt van dat ik het niet eerder had gehoord. Nadeel van deze locatie was wel: je zag ze absoluut niet (ik wist ook niet zo goed waar ik moest kijken…), maar vanaf de Maasboulevard waren ze in elk geval niet te zien…
Dit jaar was ik op verjaardagsvisite bij mijn tante en toen ik even buiten op het balkon stond, zag ik in een hoge antenne een Slechtvalk zitten! Ze zaten er dus nog, maar hoe zou ik ze nou toch mooi kunnen zien?
Later die maand zag ik mijn ooms en tante weer en toen kreeg ik ineens een heldere ingeving: achter de Martinuskerk staat de oude toren van de vroegere kerk. Hierin is nu een ontzettend leuk museum gevestigd over de geschiedenis van Cuijk. Vroeger had ik deze toren al eens beklommen en nu had ik dus bedacht: zou je vanaf de toren geen uitzicht hebben op de Valken?
Eén van mijn ooms is vrijwilliger in het museum en mede auteur van het boek “Licht op de Martinus” en hij kon me vertellen dat vanaf 1 mei de toren inderdaad weer te beklimmen was. We hebben later een afspraak gemaakt en hebben donderdag 2 juni de toren samen beklommen.
En vanaf het eerste moment was het al raak. Het vrouwtje en het mannetje hadden zich verschanst op de beide torens van de Martinus en een jong zat in de kleine toren een stuk dichterbij. Ook konden we nog een jong zien dat in de nestkast zat. De omstandigheden waren eigenlijk ideaal: er was zwaar weer op komst waardoor regelmatig het licht wat getemperd werd, wat met name bij zwart/witte vogels een voordeel is. Ik kreeg volop de gelegenheid alle dieren te fotograferen en raakte echt onder de indruk van deze prachtige vogels. Een aantal keer werden we ook nog getrakteerd op een vliegshow van het vrouwtje en een jong en hebben we ook het geluid aardig leren kennen…
Op een bepaald moment waren ze allemaal weg, om zo’n 20 minuten later weer te verschijnen en me dus weer de kans te geven nog meer foto’s én een filmpje van het roepende vrouwtje te maken om ook haar geluid vast te leggen (de wind heeft er wel een bewogen filmpje van gemaakt…). Op een moment bleek dat er 2 jongen buiten de nestkast zaten en ééntje er in. Of het vrouwtje nou de hele tijd zo aan het roepen was om de laatste naar buiten te lokken, of dat het was om haar jongen te waarschuwen voor ons weet ik niet, maar zij heeft langdurig zitten roepen en hij bleef lekker in het hok.
Toen ik dacht voldoende te hebben en het weer inderdaad omsloeg, hebben we de afdaling van 155 treden weer ingezet.
Ik heb op een terrasje nog een kopje koffie gedronken met m’n oom en z’n geweldige verhalen over de geschiedenis van Cuijk beluisterd. Het was een zeer geslaagde en bovenal heel gezellig bezoek geworden!
Het roepende vrouwtje (en de wind…)
