30 april
Dat licht. De zon… Zonder het licht kun je natuurlijk geen foto’s maken, als er teveel is, komt het ook niet ten goede aan de plaatjes…
Daarom had ik een plan bedacht om de soorten waarvan tijdens mijn vorige bezoek aan de Nevengeul de resultaten niet zo mooi waren, nu wel goed vast te leggen. Ik dacht speciaal aan de Sprinkhaanzanger en natuurlijk eventueel de Grasmus (deze kan bijna altijd wel beter…)
Tijdens het vorige bezoek kwam ik op een tijdstip bij het veld waar de Sprinkhaanzanger zat toen de zon bijna pal tegen was. Als ik nu eens ’s avonds zou gaan, was de zon daar weg en scheen juist mooi over het veld! Zo’n plan kon toch niet mislukken?
Ik was nu dus ’s avonds om half zeven aan de Veerweg en gelukkig klonk nu ook overal zang. Al snel zag ik een bekende Grasmus, maar mooi poseren wilde deze niet. Een 2de, iets verderop, bleef wel aardig zitten, maar zat iets te hoog om mooi uit te komen.
Terwijl ik met deze bezig was, hoorde ik weer een overbekende ratel. Niet die van de Sprinkhaanzangers, die waren akelig stil. Er zat een Braamsluiper in een naburige Meidoorn te zingen. Ik heb mij tijdens het begin van mijn vogelarij een aantal dagen bezig gehouden met deze soort, voordat ik wist wie hij was. Hij zat op weg naar mijn lagere school en ik hoorde hem iedere ochtend. Pas toen ik verschillende cassettebandjes kreeg met vogelgeluiden erop, kwam ik hem tegen en wist ik wie hij was. Ook toen al leefden ze dus verscholen en waren ze moeilijk te zien. Er was nu niets veranderd. Ik heb een hele tijd naar de struik staan kijken, maar zag de Braamsluiper niet. Ik heb het maar even zo gelaten en ben het terrein ingegaan. Ik had nog maar een klein stukje gelopen toen ik hem weer duidelijk hoorde “ratelen”. Ik draaide me om en tot mijn grote verbazing en plezier zat de zanger aan de buitenkant van de struik te zingen terwijl hij druk bezig was voedsel te zoeken. Ik heb wat plaatjes kunnen maken en had hem dus weer eens!
De zon begon al te zakken en gaf een oranjige kleur aan de opnamen. Het werd al duidelijker bij een volgende Grasmus die ik tegenkwam. Omdat het licht snel afnam, ben ik niet zó ver gelopen. Ik kwam tot een dwarspad waarvan ik had gezien dat ook hier Sprinkhaanzangers zouden moeten zitten en ben richting de winterdijk gelopen. Ik hoorde inderdaad 2 Sprinkhaanzangers en heb misschien wel een half uur staan turen, maar vond ze niet… Een Graspieper in de verte in een Meidoorn was alles wat ik nog in beeld kreeg.
Ik ben toen maar weer terug gelopen en bijna aan het einde van het gebied zaten ineens verschillende Kneutjes in een Braam. Tot mijn grote verbazing en vreugde, bleven ze aardig zitten en lukte het me dus heel aardige plaatjes van deze mooie soort te maken. Jammer was wel dat het steeds donkerder werd en de ruis in de opnamen begonnen was zich te laten gelden. Net voor het opstapje over de draad kwam ik nog een laatste Grasmus tegen. Ook deze bleef nu wel aardig zitten en in het licht van de ondergaande zon, leverde dit een best heel fraai plaatje op. Ik ben toch nog een klein stukje richting de steenfabriek gelopen in de hoop Sprinkhaanzangers te horen of te zien, maar zij blonken uit in afwezigheid. Dat had ik dus niet meeberekend in mijn fantastische plan… Een ijverig Winterkoninkje liet zich nog wel vastleggen en in het allerlaatste licht vond ik nog een zingende Blauwborst. Een mooie afsluiter van een aardig geslaagde avond. Maar…: je kunt nog zo’n fraai plan hebben, de natuur laat zich niet regisseren.
