15 januari
Alles ziet er anders uit als de zon schijnt…
Omdat de tijd begint te dringen voordat de thuissituatie zal veranderen, heb ik nog een moment gezocht om op zoek te gaan naar de Velduilen in Zeeland en die indringende ogen nog mooier vast te leggen. Eigenlijk ga ik liever niet in het weekend vanwege de drukte, maar omdat de weersvoorspelling heel positief was en ik later in de week niet meer vrij zou zijn, heb ik mijn principes aan de kant gezet en ben zondag ochtend weer richting Zeeland vertrokken.
De hele weg ernaar toe scheen de zon, dus het beloofde wat te worden. Net voor de plek waar de Uilen zitten, kom je voorbij de Brouwersdam en heb ik even zitten twijfelen of ik daar niet eens moest gaan kijken. Op bijvoorbeeld Waarneming.nl kun je zien dat er leuke soorten waargenomen worden. Maar ik heb het niet gedaan: mijn doel was een betere foto van de Velduilen te maken en ik ben dus doorgereden om alle tijd daar in te steken. In december heb ik natuurlijk aardig de boel kunnen verkennen daar en daarom kon ik iets makkelijker vinden waar ik heen moest. Omdat het nog vroeg was, ben ik eerst opzoek gegaan naar de Torenvalkjes op het straatnaambordje.
Na een bakkie heb ik allereerst een Blauwe Reiger gefotografeerd. Toen ik daar mee klaar was, ben ik doorgereden naar het bordje. Toen ik om me heen keek, zag ik ineens een grote, bruine vogel vliegen. Toen ik goed kon kijken, bleek het een Velduil te zijn! Nu al meteen. Ik ben hem achterna gereden, voorbij en toen gekeerd om aan de goede kant uit te komen en hij landde toen niet ver van me af! Ik heb direct een hele serie gemaakt, waarbij de Uil steeds een stukje hoger op een slootwand kroop en af en toe met die prachtige ogen in mijn richting keek. Helaas liep er iemand met een hond, wat de Uil argwanend bekeek en vertrok toen deze te dichtbij kwam (overigens lopen er wel vaker mensen met honden, niet geheel toevallig, omdat de mensen in de omgeving niet altijd even gelukkig zijn met de toeloop op de Uilen…).
Ik kwam daarna een andere fotograaf tegen, welke me het één en ander kon vertellen over waar ik het best kon zijn om de Uilen te zien. Ook hij vertelde me dat ik het in ieder geval aan de waterkant moest gaan proberen.
Omdat de Valkjes er niet zaten, ben ik maar richting het water gereden via de weg tussen de velden door, waar ze vorige keer ook zaten. Nu zat er niet veel en wat er zat, zat erg ver weg. Bij het water aangekomen, bleek het ook daar nog rustig. Ik heb eens wat van de omgeving staan genieten, wat ook wel erg leuk is.
Daarna heb ik rondgereden tussen de verschillende plekken en over het algemeen was het erg rustig. Toch voelde ik de hele tijd een soort opwinding: ik had al een Uil te pakken, zouden er nog meer komen?
Velduil op de wat ongebruikelijke plek…
Het antwoord liet nog even op zich wachten, maar het wachten werd onderbroken door een Buizerd die ik tegenkwam. Deze zat op een akker en hij bleef zitten toen ik voorbij reed en stopte. Toen kon ik al een hoop mooie foto’s maken, maar het werd nog beter toen bleek dat hij aan zijn lunch bezig was: langzaam begon hij een muis te ontleden en ik mocht meekijken! Het leek hem goed te smaken…
Nadat de Buizerd vertrokken was, ben ik weer doorgereden naar de dijk. Er stond een hele rits auto’s met fotografen omdat er een Velduil op een mosselbank zat te poseren. Hij was zelfs goed te benaderen. Maar omdat hij tegen het water aanzat, waren de lichtomstandigheden te moeilijk om een mooie foto te maken. Ook de afstand werkte niet mee, maar dat werd beter toen de Uil natte voeten dreigde te krijgen en naar een hogere mosselbank vloog. Daar kon ik iets betere foto’s maken, maar helaas was het nog steeds niet optimaal.
Daarom ben ik maar doorgereden en kwam ik uit bij de inlandse dijk waar een 2de Velduil volop aan het jagen was. Af en toe landde hij in het veld, waarna hij weer opvloog, opzoek naar prooi. Op een gegeven moment vloog hij min of meer recht op me af en vloog hij naar een paaltje om op te gaan zitten. Toen ik thuis was gekomen, bleek dat ik 3 hele aardige foto’s van de landing heb kunnen maken.
De landing is ingezet…
Toen hij weer verdween, ben ik weer naar de andere dijk gereden en: ik was te laat! De eerder genoemde Uil was op een paaltje gaan zitten en ik moest achteraan sluiten, of doorrijden en met tegenlicht foto’s maken. Toen ik dit laatste deed, kreeg de Uil het idee om mij eens te matsen en vloog op en vloog mijn kant op. Ik ben met hem meegereden en kon nu vooraan stoppen toen hij landde op een hogere mosselbank langs het water. Na zo’n 200 foto’s (en een hele rits fotografen achter me…) vond een wandelaar het weer nodig haar hond los te laten, waardoor de Uil naar de velden verdween. Ik ben weer naar de tussenweg gereden waar de zon prachtig onder ging en ik tegen deze lucht een Buizerd en een Velduil kon fotograferen. Ook een Tureluurtje in het water gaf een mooi plaatje. Een vriendelijke medefotograaf wees me ook op de zon: zodoende heb ik de grote lens gebruikt om hier een foto van te maken en ook dat leverde een mooi plaatje op.
Zonsondergang boven Zeeland…
Als laatste ben ik weer naar het eerste veld gereden waar ook een Velduil rondvloog welke ik met een mooie rode gloed ook nog kon vastleggen.
Wat een heerlijke, perfecte dag en wat een machtige vogels!
Wat ik aan het begin al schreef: alles ziet er anders uit als de zon schijnt… Voorlopig zit zo’n verre trip er niet meer in, maar voor de volgende winter hoop ik weer zo’n dag te zullen beleven…
