5 september
We zijn heerlijk 2 weken naar Andalusië geweest. Een aantal jaar geleden zijn we hier ook naar toe geweest in ongeveer dezelfde tijd van het jaar. De (roof)vogeltrek was toen volop op gang (zie de, niet al te beste, foto van de Slangenarend) en ik heb toen met mijn digitale compact camera hier heel veel foto’s van gemaakt. Helaas bleken deze niet al te best van kwaliteit, en nadat ik betere spullen had aangeschaft, heb ik me voorgenomen ooit terug te gaan en het opnieuw te proberen. Ik was niet helemaal zeker of mijn speciale foto-rugtas wel als handbagage mee mocht, dus alles in een (te) klein rugzakje gestouwd en zo naar Spanje getogen.
We kwamen aan in het donker, dus hadden we geen idee waar we terecht waren gekomen. De volgende ochtend bleek dat we hoog op een heuvel zaten en uitkeken over de Middellandse zee.
Het uitzicht vanaf ons balkon…
Ik verwachtte hier niet al te veel vogels, maar dat bleek al snel onjuist: er vlogen allerlei Gier- en gewone Zwaluwen door het dal. Met name zaten er Roodstuitzwaluwen en Gierzwaluwen. Maar ook bleken er Alpengierzwaluwen tussen te zitten. Na even te hebben getwijfeld of ik mijn spullen zou pakken, ben ik toch begonnen met het proberen te fotograferen van deze super snelle vogeltjes. Mijn nieuwe camera zou snel moeten kunnen focussen, maar tegen zwaluwen kon hij nog niet helemaal goed op…
Na hier een tijdje druk mee te zijn geweest, hoorde ik een geluid dat ik niet direct kon thuisbrengen: “een vloeiend, maar vrij krakend pruuïp” volgens “Petersons”. Het leek een beetje op het geluid van een Leeuwerik, maar net niet helemaal. Ik kon de makers van het geluid ook niet ontdekken, waarschijnlijk vlogen ze te hoog.
Onder ons balkon was ook de hele tijd een klein zangertje bezig. Het geluid van hem hoorde ik overal om ons heen. Na een tijdje vloog hij in de Kokosboom tegenover ons en kon ik hem goed zien: het leek op een Grasmus/Zwartkop met een rode ring om zijn oog. Het bleek een Kleine Zwartkop te zijn.
Vanuit het niets kwam er ineens een wat grotere vogel overvliegen: het was een Zwarte Wouw die vanuit het dal over ons appartement vloog! Vlak daarna vloog er ook nog een Torenvalk wijfje over en begon ik er steeds meer lol in te krijgen… Totdat “het geluid” ineens weer kwam. Weer leek het dat we ze niet konden zien, maar toen ze recht boven ons zaten zag ik ze. Ik heb er snel een foto van gemaakt en bij volledig uitzoomen bleken het Bijeneters te zijn! Eén van de soorten die ik hoopte te gaan zien en te fotograferen. Ze zaten dus in de buurt, dus ik moest gaan opletten…
6 september
Nog een relax-dagje op het balkon en bij het zwembad. Er zaten vandaag bijna allemaal dezelfde soorten om het appartement. De Zwarte Wouw was er helaas niet meer, maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door een Visarend die vrij laag overvloog. Ook vandaag weer regelmatig Bijeneters (te) hoog in de lucht en veel Zwaluwen. De hele dag dus wel wat te zien…
7 september
Ik had van Arie gehoord dat er een interessant vogelgebiedje bij ons in de buurt zou zijn. Bij Motril lag een plassengebied met een aantal observatiehutten half in een woonwijk aan een boulevard. Vanuit de aanliggende appartementen zou je de Kleine Zilverreigers al moeten kunnen zien zitten… Doordeweeks was het open van 18 uur tot 21, in het weekend van 9 tot 13 uur. De derde dag zijn we richting Motril getogen en hadden het gebied snel gevonden: “La Charca de Suárez”.
Plattegrond van La Charca de Suárez
Nadat het hek was geopend door een opzichter, hebben we de ronde gelopen waarbij je alle observatiehutten tegenkomt. Als eerste een kleine hut bij een langwerpige plas. Hier zaten wat Eenden en Dodaars aan het einde van het water, dus waren ze wat lastig te zien. We zijn doorgelopen naar de grootste hut, bij de grootste plas: “Laguna de las Aneas”.
Net voor de hut zat een Grauwe Vliegenvanger heel mooi op een hek waar ik de eerste foto van vele van gemaakt heb. Vanuit de, hele grote, hut had je een mooi uitzicht over de plas. Er lag een tapijt van waterplanten op de oppervlakte en voor de hut lag een dichtbegroeid eilandje. Verder stonden er wat afgestorven boompjes voor de hut en was de hele plas omzoomd met een dikke rietkraag. Op deze plas zaten voornamelijk Kokmeeuwen. Helemaal aan het einde stonden enkele Kleine Zilverreigers en er zwommen nog wat Waterhoentjes en Dodaars rond. Aan de rechterkant stond een paal met een kunstnest waarop een Torenvalk vrouwtje haar uitkijkplek had gevonden. Toen we er een tijdje gezeten hadden, kwamen er 2 Grauwe Vliegenvangers op de boomstronken zitten en vanaf daar waren ze volop bezig met waar zij goed in zijn… Ze moesten wel concurreren met een paar Witte Kwikstaarten voor de beste uitkijk plek. Opeens vloog er vlak onder de hut een klein Reigertje voorbij. Het was bruin en verdween even snel weer in het riet. Ik heb het niet goed kunnen zien, mijn eerste indruk was dat het misschien een Ralreiger zou zijn, maar ik zou het nooit te weten komen … Terwijl we daar zo in de hut zaten klonk er af en toen een heel luide zang vlakbij: “tsjá¨ts-já¨wieoe”… De maker van het geluid kreeg ik maar niet te zien, terwijl leek alsof hij heel dichtbij zat. Een Spaanse mede-vogelaar wist te vertellen dat het een “Ruiseñor” was. Dat zei mij niet heel veel, dus moest ik maar hopen dat ik hem een keer te zien zou krijgen.
Door naar de volgende hut. Onderweg er naar toe klonk regelmatig de mysterieuze zang. Het geluid zou me de rest van onze bezoeken blijven fascineren…
Vanuit de hut een uitzicht over een kleinere plas en heel veel riet. Ook hier zaten enkele Kleine Zilverreigers en Eenden. Met veel kabaal rende/vloog er een Koet achtige vogel over het water. Het kon niets anders zijn geweest dan een Purperkoet! Jammer genoeg had ik hem niet goed gezien. Heel dicht bij de hut scharrelde er een Kleine Karekiet rond en ook hier weer hoorde ik af en toe hét geluid…
Op weg naar de laatste 2 hutten en richting de uitgang kwam ik nog 2 verrassingen tegen. Als eerste een Bonte Vliegenvanger. Ik denk een vrouwtje omdat ze een beetje bruinig van kleur was (wat me in eerste instantie ook over de soort deed twijfelen). Verderop zat er een redelijk grote, bruine vogel in een boom. Het had een heel groot insect gevangen en bleef er een tijdje zitten. Zo kreeg ik mooi de gelegenheid er enkele foto’s van te maken: het was een jonge Roodkopklauwier! Het zou heel mooi geweest zijn, wanneer ik zijn ouders ook nog even had gezien, maar ik was ook heel blij met deze eerste ontmoeting met deze soort.
Uitzicht over de Laguna del Trébol
Vanuit de laatste hut, welke uitkeek over een andere kleine plas en heel veel riet, zag ik nog een IJsvogeltje en kwamen er 2 Gele Kwikstaarten voorbij gevlogen, achter elkaar aanjagend.
Omdat we nog wat tijd over hadden, zijn we nog eventjes naar de grote hut gelopen. Ook daar kwam een IJsvogeltje voor de hut zitten en heb ik er wat foto’s van kunnen maken.
Nu was het inmiddels tegen 21 uur gelopen en we moesten het terrein gaan verlaten. Vanuit het niets kwamen er honderden Zwaluwen boven de plassen jagen en met dit indrukwekkende schouwspel zijn we gegaan.
8 september
Vanaf ons balkon keek je links uit op een heuveltje. Aangezien het leek of de Bijeneters daar overheen trokken, leek het me leuk het heuveltje eens te beklimmen. Het was niet ver of erg hoog, maar met de warmte nog best vermoeiend… Onderweg kwam er een Grauwe Vliegenvanger mooi poseren en hoorde en zag ik verschrikte Hoenders opvliegen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zeker weet wat het waren, maar het leken Patrijzen. (een latere blik in Petersons leerde me dat dat niet kon: Patrijzen komen niet zover zuidelijk voor. Het kunnen Rode Patrijzen of Kwartels geweest zijn, waarvan het het meest waarschijnlijk is dat het Rode Patrijzen waren. Kwartels leven solitair en dit waren groepjes die snel wegvlogen. Ook iets wat tegen de Kwartel pleit…).
Uitzicht vanaf ‘mijn’ heuveltje
Bovenop het heuveltje stond een grote struik waaronder ik wat schaduw had en een aardig uitzicht over de omgeving. Er vlogen enkele Kleine Zwartkopjes rond en behoorlijk wat Merels. Verder was het er rustig.
Opeens verscheen er vanuit het oosten (vanachter mijn rug) een Dwergarend heel hoog in beeld. Het was eigenlijk te ver weg om mooi te kunnen zien, maar tot mijn verbazing daalde hij en kwam terug, vanuit het westen richting “mijn” heuveltje. Zo kon ik hem heel mooi zien en aardig fotograferen. Deze aanblik maakte de klim dubbel en dwars waard. De Bijeneters blonken uit in afwezigheid, maar toch heel tevreden ben ik weer naar het appartement teruggegaan.
’s Avonds zijn we weer naar Motril geweest. We hebben weer hetzelfde rondje gelopen. Bij de eerste plas zat nu een IJsvogel heel mooi in het riet. Ook zat er ineens een Purperkoet tegenover me. Ik kon hem nu eens goed bekijken: wat een lange tenen heeft die vogel! Door naar de grote plas. Hier zaten weer dezelfde soorten als de dag ervoor, maar nu liep ook hier een Purperkoet rond op het eiland. Ineens kwam er iets van opzij aangevlogen. Vanuit het riet naast de schuilhut vloog er een mannetjes Woudaap op het eiland. Hij was behoorlijk snel met zich weer te verschuilen in het riet en ik kreeg hem niet heel mooi in beeld. Toen hij daar wat rondgescharreld had, vloog hij naar links en ging daar in het riet zitten. Wat heel leuk om te zien was, hoe hij zich in het riet vasthield. Het deed me denken aan een Baardmannetje in het riet.
Toen we doorliepen naar de volgende hut, klonk weer regelmatig de mysterieuze zang van mijn “Ruiseñor”. Misschien zat hij nu wel zichtbaar bij de hut… Eerst zag ik weer een Kleine Karekiet rondscharrelen, maar ineens zat er een vogel die er wel veel op leek, maar zeker niet hetzelfde was. In eerste instantie kon ik hem niet goed thuisbrengen, maar na even goed kijken en nadenken zag ik wat het was: een Nachtegaal! Heel mooi vrij! Toen ik hem opzocht in het boekje dat ik van de opzichter had gekregen, bleek dat hij ook een Ruiseñor was, de R. Comáºn. Maar dit was zeker niet de zang welke bij de Nachtegaal hoort. Er zijn dus 2 Ruiseñors… Met het boekje ben ik aan het kijken en vergelijken gegaan en ik vond hem: het was een Cetti’s Zanger… In het vogelboek wordt zijn luide zang en verborgen levensstijl beschreven. Het kon niet anders dan de Ruiseñor Bastardo zijn. Ik was blij toen ik het gevonden had en met de foto’s die ik heb kunnen maken van de neef van de Bastardo. Maar om hem zelf…
9 september
Vandaag weer eventjes mijn heuveltje op geklommen. Helaas viel het een beetje tegen wat ik kon fotograferen, maar het was wel weer leuk. Weer een aantal Kleine Zwartkoppen, Merels en het Torenvalk wijfje, maar in een elektriciteitsmast zaten 2 vogels die ik helaas net te laat zag. 1 Van de 2 was blauw met rood en vloog direct weg toen hij zag dat ik hem zag… De andere, wat grijzer, bleef achter de mast zitten. Het leek me dat het een paartje Rode Rotslijsters was, maar ik kan ook dit niet met zekerheid zeggen. Op de weg naar beneden weer verschillende Patrijzen (?)(we weten inmiddels beter…) en vloog er ineens een Hop (!) weg. Jammer dat ik deze niet iets beter kon zien. Verder zat de Grauwe Vliegenvanger er weer en vlogen er verschillende Roodstuitzwaluwen rond. Wat zijn ze toch snel!
Een andere bezoeker…
’s Avonds zijn we weer naar “La Charca” gereden. Bij de eerste hut zat niets en ben ik doorgelopen naar de grote hut. Onderweg ineens weer een bekend geluid: een groep Bijeneters kwam vrij laag over. Ik kreeg ze steeds beter in beeld. Het wordt nog wel wat… Vanuit de hut liet een Purperkoet zich mooi zien op het eilandje. Ook vloog er nu een IJsvogeltje rond. Deze was regelmatig aan het duiken en werd er niet mooier op: het leek wel of hij geen waterafstotend verenpak had en was doornat. Bij de 3de hut zat de Kleine Karekiet weer, maar ik zag nu ook iets anders: eerst zag ik het niet goed, maar het bleek een Bruine Rat te zijn. Ook wel eens leuk om te zien.
Tevreden met in ieder geval de opnamen van de Bijeneters ben ik weer naar huis gegaan. Morgen weer nieuwe kansen…
10 september
Zaterdag, dus was “La Charca” overdag te bezoeken. Om half 9 zat ik in de auto en was mooi voor opening daar. De opzichter vertelde enthousiast in het Spaans dat er iets bijzonders gezien was. Ik begreep er niet veel van, dus ben uiteindelijk maar gaan lopen en zien wat ik tegen zou komen. Bij het eerste hutje zaten enkele Purperkoeten: 2 ouders met een jong. Je kon zien hoe hij het voedselzoeken van zijn ouders afkeek, met zijn lange tenen, maar nog bescheiden kleuren. Ook zat er heel kort een IJsvogeltje in het riet. De felle kleuren steken dan zo mooi af tegen het groen, een prachtig gezicht. Bij de Grote plas zaten weer veel Kokmeeuwen, in de verte Kleine Zilverreigers, maar verder was het er rustig, behalve de constante zang van de onzichtbare Cetti’s Zanger. Dus door naar de volgende hut. De Kleine Karekiet was weer aanwezig en terwijl ik een beetje over het water aan het turen was, vloog er een kleine Reiger in het riet tegenover mij. Ik kon gelukkig nog net een paar opnamen maken, maar de lichtomstandigheden waren erg lastig. Gelukkig kon ik er thuis nog iets aan schroeven en het bleek een Kwak te zijn. Dit was het Reigertje waar de opzichter het over gehad had.
Dus met wéér een nieuwe aanwinst ging ik om 13 uur weer richting Almuñécar.
12 september
Gisteren ben ik ook weer overdag geweest, maar helaas geen foto’s kunnen maken. Het was erg rustig, dus vandaag maar weer in de avond gegaan. Dat het trouwens rustig is, ligt ook zeker aan de Spanjaarden. Op de hele route door het park staan bordjes, zeker bij de hutten, met het teken van zachtjes doen. Iedereen lijkt zich hier keurig aan te houden. De bordjes zouden wel wat voor in Nederland zijn…
Uitzicht over de Laguna de las Aneas
Op de grote plas was het net als voorgaande dagen: veel Kokmeeuwen en verschillende Meerkoetjes, Waterhoentjes en Witte Kwikstaarten en Grauwe Vliegenvangers. Maar ook nu verscheen er weer opeens iets uit het riet: het was zo’n klein bruin Reigertje als op de 7de, maar nu kwam ze pontificaal voor me zitten! Het bleek het vrouwtje van het Woudaapje te zijn. Het was heel leuk om te zien dat ze continu planten opzocht om zich in te verschuilen, hoe klein ze ook waren. Op een bepaald moment liep ze naar 1 van de boomstronkjes en ging net als het mannetje in het riet, er wijdbeens tussenin staan. Later vloog ze naar het eilandje en bleef daar verscholen zitten. De opzichter had verteld dat er weer iets bijzonders te zien was. Dit keer begreep ik dat het om een Stern ging en bij de grote plas bleek het om een Grote Stern te gaan. Deze vloog met zijn typische trage vleugelslag rondjes over de plas en dook af en toe in het water. Prachtige vogels vind ik die Sternen. Ik ben doorgegaan naar de volgende hut, misschien dat de Cetti’s… De Kleine Karekiet was er, uiteraard, weer. Tussen het riet in het water verderop stonden verschillende Kleine Zilverreigers die later gezelschap kregen van een groot aantal Koereigers. Ook hier scharrelde een Purperkoet door het riet met de zon heel mooi op zich, een heel mooi beeld. De Cetti’s Zanger liet zich niet zien, dus ben ik weer gegaan en ben teruggegaan naar de grote hut om te zien of het mannetje van de Woudaap misschien hetzelfde zou gaan doen als het vrouwtje eerder. Helaas gebeurde dat niet, maar een Dodaarsje kwam wel eventjes heel dicht voor de hut zwemmen en een Grauwe Vliegenvanger kwam heel mooi dicht naast de hut zitten. Het licht werd toen al duidelijk minder, dus ben ik weer naar huis gegaan, heel blij met ondermeer het Woudaapje dat zo mooi wilde poseren…
13 september
Onze laatste dag in het appartement en dus de laatste mogelijkheid om er nog opuit te gaan. ’s Ochtends ben ik het heuveltje weer eens op geklommen. Onderweg weer dezelfde paniek onder de Patrijzen (…), maar ook enkele Roodstuitzwaluwen (die trouwens een soort van rode draad zijn geweest tijdens de afgelopen dagen) die langs het pad scheerden. Boven aangekomen ben ik weer onder de struik gaan staan en heb staan afwachten. Na een tijdje hoorde ik ineens de Bijeneters weer. Ze waren nu wel te zien, maar nog net iets te hoog. In plaats van dat ze doortrokken cirkelden ze rond het heuveltje en ineens doken ze naar beneden richting mij! Het ging allemaal te snel en ik had geen tijd om te reageren. Eentje vloog langs me heen op misschien 3 meter afstand (!). Ze verdwenen achter me, achter de heuvel en waren ineens weer weg. Toen verscheen de reden van hun plotselinge koersverandering: een (de?) Dwergarend was weer aan het jagen en vloog tot 2 keer toe redelijk dicht over me heen. Helemaal geweldig! Toen hij weg was, ben ik ook weer teruggelopen. Toen ik goed en wel weer op het pad was, bleek dat de Bijeneters daar nog steeds rondvlogen! En nu waren ze op een afstand dat ik ze heel behoorlijk op de foto kon krijgen. Op verschillende zie je zelfs het rode oog, maar overal die geweldige kleuren! Eindelijk had ik ze. Nadat ik het pad verder afgelopen was, kwam ik nog een nieuwe soort tegen: een Kuifleeuwerik zat op een hek. Ook dit was erg leuk, weer een nieuwe soort!
’s Middags voor we naar “La Charca” gingen, hebben we even op het strand van Motril gezeten. Daar stonden een paar Palmbomen waar een Grauwe Vliegenvangerpaar met 2 jongen zat. Ik kon het niet laten m’n spullen te pakken en te kijken of ik de ouders hun jongen voerend erop kon krijgen. Ik had het ze een aantal keer zien doen, dus dat moest gaan. Het ging dus niet, maar ik kon wel een aantal leuke plaatjes van de jongen maken.
La Charca de Suárez
Daarna zijn we naar het parkje gegaan. Bij de grote plas dezelfde taferelen, maar een vrouwtje van de Bruine Kiekendief kwam voor onrust zorgen. Ze verdween over het riet naar een andere plas, waarna bijna direct het vrouwtje van het Woudaapje tevoorschijn kwam. Ze kwam weer prachtig voor de hut zitten en ik kon haar weer in verschillende situaties en poses fotograferen. Op een bepaald moment nam ze een houding aan die je ook kunt zien bij Roerdompen: met de kop strak omhoog, kaarsrecht stond ze helemaal stil. Uit het niets kwam het vrouwtje van de Bruine Kiekendief weer over, wat de houding wel verklaarde.
We zijn weer doorgegaan naar de volgende hut omdat ik daar eerder de Cetti’s Zanger heel dichtbij had gehoord. Ik wilde hem heel graag zien… Eerst zag ik de Koereigers weer welke zich aan het verzamelen waren in het riet om de nacht door te brengen. Daarna de Kleine Karekiet weer die me gelukkig niet in de steek liet.
Zonsondergang boven La Charca…
De Cetti’s Zanger hoorde ik wel regelmatig, maar ik kreeg hem maar niet te zien. Soms leek het of hij heel dichtbij zat, maar meestal toch wat verder. Tot opeens ik hem heel dichtbij de hut zag zitten! Totaal verscholen waardoor het fotograferen bij een armzalige poging bleef… Het begon al aardig donker te worden (best al wat eerder dan de eerste dag dat we in “La Charca” waren), maar ik bleef het geluid dicht in de buurt van de hut horen. Tot hij zich ineens aan de andere kant van de hut vrij openlijk liet zien! Ik had hem! Alleen: het bleek eigenlijk al te donker te zijn geweest, hij stond overal bewogen op. Ondanks dat was ik toch heel erg tevreden dat ik hem te zien had gekregen en dat mijn gedachten waar ik moest gaan zitten om hem te zien bleken te kloppen. Dus helemaal blij hebben we afscheid genomen van de opzichter en zijn voor de laatste keer terug naar Almuñécar gereden.
14 & 15 september
14 September: de dag van ons vertrek uit Almuñécar. We gingen richting Córdoba en daarna door naar Granada, dus het vogelen was voorbij. Althans dat dacht ik… Allereerst kwam er een groep Bijeneters afscheid nemen door behoorlijk laag over het appartement te vliegen. We waren bezig te pakken en m’n spullen had ik al afgebroken, maar ik heb ze toch maar weer even gepakt om ze toch nog een keer redelijk te kunnen fotograferen. Tijdens 1 van de bezoeken aan “La Charca de Suárez” vertelde een Spaanse vogelaar, welke er echt enorm veel van wist, dat Bijeneters trekvogels zijn en dat de groepen die ik elke dag zag dus onderweg waren naar Afrika. Ik wist niet dat ze trokken, maar dat verklaarde dus wel waarom we ze eigenlijk nooit goed konden zien: de tijd was voorbij.
15 September waren we wat aan het lopen in Córdoba. Toen we bij de rivier Guadalquivir waren, was het eerste geluid dat ik hoorde de luide, heldere zang van de Cetti’s Zanger!
In de middag zijn we opweg gegaan naar Granada. Toen we een eindje uit de stad waren, zag ik heel in de verte een grote groep grote vogels rondcirkelen. Ik dacht eerst aan roofvogels, maar toen we dichterbij kwamen, bleken het Ooievaars te zijn. We zijn een stukje een zandweg op gereden en zijn daarna richting het gebied gelopen waar we ze zagen landen. We konden niet heel dichtbij komen, maar met de verrekijker konden we zien dat het letterlijk honderden Ooievaars waren die in een water stonden. Nog verder weg bleken er toch ook verschillende roofvogels rond te cirkelen, maar ik kon door de afstand niet zien wat deze waren.
Na een tijdje zijn we weer verder gereden en hebben een stop gemaakt bij een heel fraai bergdorpje, “Zuheros”. Na een lekkere lunch reden we weer terug richting de hoofdweg tot ik een Hop langs de weg zag zitten! Ik wilde deze heel graag op de foto hebben en ben dus weer omgedraaid en hij bleek er nog te zitten toen we weer op de plek kwamen. Vanuit de auto heb ik verschillende foto´s kunnen maken van een heel redelijke afstand: hij bleek niet zo schuw te zijn als de ene die ik zag op m`n heuveltje in Almuñécar. Zo had ik dus heel onverwacht nog een heel leuke afsluiting van mijn vogelarij in Spanje. Daarna hebben we nog een aantal heerlijke dagen in Granada gehad, waar Arie me nog een Slechtvalk heeft laten zien, en zijn we na 14 dagen weer terug naar Nederland vetrokken.
Wat een heerlijk land is Spanje toch, en wat kun je er toch veel zien!
