1 september
De Oostvaardersplassen
Net voor we op vakantie zouden gaan, wilde ik het nog een keer gaan proberen: het IJsvogeltje met vis en/of een aanvliegbeeld. Rond 9 uur was ik weer in de hut de “Poelruiter”, waar al 3 fotografen hadden plaatsgenomen. Ik had toch nog een goede plek en het grote wachten kon beginnen. Om de tijd door te komen vermaakten we ons met een Aalscholver die voor de hut aan het vissen was. Na een goed uur verscheen het IJsvogeltje al! Hij landde zelfs in 1 keer op de stok, maar dat ging dus niet lukken bij mij: had hem volledig uit beeld. Gelukkig bleef hij even zitten en konden we weer de nodige mooie foto’s maken. Hij bleef ongeveer 3 minuten in de buurt en toen was de show weer even voorbij. Ik zeg even, want na een uurtje kwam hij alweer! Deze keer bleef hij maar liefst 10 minuten in de buurt! En hij deed alles wat maar wilden: mooi zitten, om zich heen kijken of er gevaar dreigde, een afgewerkte vis uitscheiden…en duiken en weer op de stok terug komen zitten. Helaas ving hij niks, maar hij schudde zijn kop mooi uit waardoor je wel een leuk effect kreeg. Na ongeveer 7 minuten gebeurde het… Hij dook in het water en kwam terug op de stok en ik was bezig met afdrukken…! Maar wat nog leuker was: hij had een visje gevangen! Dus kreeg je de ultieme combinatie: een aanvliegbeeld met een visje in de snavel! Wat me wel opviel was hoe klein het visje was. Wat ongelooflijk knap dat hij het zag en ook nog wist te vangen.
IJsvogel in verschillende poses
Hij vloog daarna op en ging even op een andere tak zitten. Leuk was dat er ook een slak op die tak zat. Daarna vloog hij via de stok even in een rietstengel. Na daar even geposeerd te hebben, vloog hij weer even terug naar de stok om vervolgens te verdwijnen. Wat een geweldige 10 minuten!
Nadat hij verdwenen was, kwam er nog iets interessants voor de hut: een Ringslang zwom door het water voor de hut rond. Ik had nog nooit een slang in Nederland gezien, dus dit was wel een heel leuk extraatje!
Een Ringslang!
Omdat ik heel tevreden was met het resultaat heb ik plaatsgemaakt voor een andere fotograaf en ben naar het bezoekerscentrum gereden om vanaf daar het park weer eens in te lopen. Onderweg er naar toe zag ik een mooie witte Buizerd in de struiken zitten. Ik ben doorgereden, omgedraaid, weer doorgereden, weer omgedraaid en langzaam dichterbij gereden. Ik kreeg hem best mooi op de foto, maar helaas vond hij het na even wel welletjes en vloog hij weg. Buizerden blijven zó enorm schuw en alert. Het was een heel mooi exemplaar. Verder zag ik aan de Praamweg, vanaf de wildroosters, een groepje Brandganzen staan. Terwijl ik bezig was er foto’s van te maken, vloog er een enorme wolk Spreeuwen op. Je kunt je niet indenken dat er geen botsingen in zo’n wolk plaatsvinden…
Ik was al een tijdje niet meer in het park geweest en was benieuwd of ik bij Wigbels Eiland nog wat leuks zou zien. Tot nu toe trof ik het daar wel. Mijn eerste stop was natuurlijk de “Kluut”. Er zat weer een Lepelaar die druk aan het foerageren was, verder was het rustig. Vanaf het vlonderpad zag ik een Blauwe Reiger mooi op een paaltje staan. Het leek wel of hij moeite had zijn evenwicht te bewaren.
Mijn volgende stop is altijd even de hut bij de Keersluisplas. Het riet was ervoor weggehaald, dus er was weer uitzicht. Voor een leuk uitzicht hoefde ik alleen niet ver te kijken. Een jonge Vos lag in het riet. Na eventjes ging hij zitten en zo heb ik hem een tijdje kunnen observeren. Helaas schrok hij van een bezoeker welke na mij de hut in wilde lopen en was hij weg. Niet alleen ín een hut, maar ook wanneer je hem benaderd moet je rustig zijn…
Omdat er nu niks meer te zien was, ben ik weer verder gelopen en ben linksom het Wilgenbos richting Wigbels Eiland gelopen. Onderweg zag het bijna letterlijk zwart van de Spreeuwen, net als bij de wildroosters. Ook zaten er verschillende vlinders, waarvan het Koolwitje wel eventjes wilde blijven zitten voor de foto.
Jonge Vos
Met hooggespannen verwachtingen kwam ik uiteindelijk in de hut aan. Het kleine grut wat er de keren ervoor ook zat, zat er nu weer. Ik zag verschillende Kleine Karekietjes, Fitisjes, Tjiftjaffen en Rietzangers. Deze laatste zaten er de vorige keer niet, maar nu zat er een waarschijnlijk jong exemplaar welke een aantal keer heel mooi ging zitten. Vergeleken bij de vogels uit de Veluwe van laatste keer, waren dit wel heel mooie, frisse exemplaren.
Ik zeg trouwens Fitisjes en Tjiftjaffen, maar ben iets minder zeker dan het zo lijkt. De enige herkenning zonder de zang krijg je door de kleur van de pootjes: die van de Tjiftjaf zijn zwart, van de Fitis licht. Ik weet niet of het bij de jongen ook zo stellig is, maar heb ze wel zo naar eigen goeddunken ingedeeld…
Toen ik een tijdje in de hut had gestaan, zag ik iets in de verte boven het water. Ik heb snel mijn verrekijker gepakt en zag toen wat het was: er was een Visarend aan het jagen welke wat onrust bij de Ganzen en andere vogels gaf. Na een tijdje landde hij verderop en bleef een tijdje zitten. Na enige tijd vloog hij weg en liet zich niet meer zien. Maar wat een geweldig gezicht, zo’n mooi zwart/wit getekende jager!
Net nadat deze verdwenen was, was er weer grote onrust onder de andere vogels. Dit is altijd een moment om op te letten en ook nu klopte het weer: er kwam een Bruine Kiekendief vrouwtje aangevlogen. Omdat ik het beter aan zag komen, had ik wat meer tijd mijn apparatuur af te stellen en kreeg ik heel redelijke opnamen. Eindelijk begon het er op te lijken! Niet kort hierna was er consternatie bij de vogels rond de hut. In eerste instantie begreep ik het niet helemaal, maar toen ik uit de hut stapte en omhoog keek, zag ik 3 Buizerden rondcirkelen. Eéntje kwam zelfs vrij laag over.
Omdat het zo’n mooi weer was, besloot ik om weer een stukje te gaan lopen en wel naar de kijkhut de Brandgans. Vanaf hier kijk je over de plassen, zo’n beetje met hetzelfde zicht als vanuit Wigbels Eiland, maar dan weer net anders. Er was niet heel veel te zien, er stond een Grote Zilverreiger en er vlogen een paar Witte Kwikstaartjes vlak voor de hut, maar daar bleef het bij. Alleen zag ik ineens iets groens vliegen, vrij groot en ik had geen idee wat het was. Mijn verrekijker bood de oplossing: een grote Sprinkhaan vloog door het gemaaide riet rond en dat was te zien. Ik ben geen echte insectenkenner, maar denk dat het een Grote Groene Sabelsprinkhaan is.
De Insecten
Bij Wigbels Eiland vond ik het toch leuker en ben daarom teruggegaan. Er zaten nu zelfs enkele andere soorten. De Putters die ik de hele tijd al had gehoord, kwamen steeds dichterbij. Een jong exemplaar kwam zelfs heel even dicht voor de hut zitten. Het geel op de vleugel was al heel prominent. Verder kwam er eventjes een Groenling jong en een vrouwtje van de Zwartkop zat heel eventjes in de struiken aan de andere zijkant van de hut.
Het werd al later en ik had bedacht me weer eens in de rij te scharen om naar de Edelherten op de Veluwe te gaan kijken. Zeer tevreden met alles wat ik gezien had en vast heb weten te leggen, ben ik naar de Hoge Veluwe getogen.
De Veluwe
Omdat ik nog wat tijd en licht over had, ben ik via het Park de Hoge Veluwe naar huis gereden. Ik wilde gaan kijken of de Edelherten al actief waren, maar dat bleken heel veel mensen te willen weten: de parkeerplaatsen voor de velden waar de Herten ’s avonds verschijnen stonden bijna helemaal vol met mensen die de bronst wilden zien en vastleggen. Wat een batterij aan foto- en filmapparatuur!
Na enige tijd verschenen er 2 medewerkers van het park in het veld en begonnen voer te strooien. Dat verklaarde waarom de mensen hier stonden, en de Herten juist hier komen… Er gebeurden een hele tijd niks, behalve dat je vanuit het bos de mannetjes kon horen burlen. Het leek meer van mijn linkerkant af te komen, dus ben ik naar het veld aan die kant gegaan. Daar verscheen al snel een kudde hindes en even later een zeer imposante man. In het bos kon je hem al zien staan en horen burlen. Later kwam hij ook het veld op en kwam hij behoorlijk dichtbij. Wat een kerel! Hij liep wat rond te snuiven en de hindes op te drijven, waarna ze na een half uurtje het bos weer in verdwenen.
Ik ben toen naar het rechter veld gegaan en daar bleek ook een kudde hindes te staan met zelfs 2 mannetjes! Deze waren niet zo imposant als de eerste, maar mochten er ook zeker wezen. Ook zij lieten zich mooi zien en regelmatig horen. Het was inmiddels kwart voor 8 en om 8 uur zou het park gaan sluiten. Dus eigenlijk moest ik gaan, terwijl de herten net een beetje actief werden… Nou was het licht al minimaal en de actie vastleggen werd heel moeilijk, dus ben ik toch maar richting uitgang gegaan.
Het was een heerlijke lange dag, waarin ik heel veel gezien heb en enorm heb genoten!
Edelherten op de Hoge Veluwe