Vroeger keek ik veel natuurdocumentaires. Ik vond alles even interessant: programma’s over woestijnen, films over de tropen of over de onherbergzame hooggebergten en polen. Wat me van die laatste documentaires nog het meest bijstaat zijn de helikopterviews van enorme kuddes Kariboes die over een eindeloze vlaktes trekken waarbij ze een allerlei aan hindernissen moesten zien te overbruggen (vaak waren dit rivieren…). Wat me ook nog bijstaat zijn de enorme kliffen met duizenden zeevogels die daar op smalle richeltjes broeden (daar over opgemerkt: hoe geniaal is het dat de eieren van de Zeekoet meer puntig zijn dan eieren van andere vogels, omdat ze dan minder makkelijk rollen en dus niet zomaar over het randje gaan…) en dat de ouders maar af en aan vliegen vanuit zee om hun kroost visjes te brengen waarbij ze op de terugvlucht geterroriseerd werden door een allerlei aan rovers die ze proberen het maaltje afsnavelig te maken. Ik had altijd enorm te doen met de ouders (en nog steeds: zag het laatst ook in een serie over de tropen waarbij Fregatvogels de terrorrisanten waren en de slachtoffers Opaalsterns, maar in deze documentaire haalde de ouder het wel, wat ik met gejuich volgde…).
In de documentaires over de polen en de toendra’s kwamen vaak ook Meeuw-achtigen voor die donkerder gekleurd waren en wat spitser en gemener oogden. Dit waren de Jagers… de Kwajongens van de koude streken, de schrik van de Toendra. Ondanks dat ik het niet eens ben met eerder beschreven tactiek, vind ik de Jagers wel prachtige vogels (ik weet trouwens niet eens zeker of ik deze soorten andere vogels heb zien achtervolgen en treiteren, maar als je de naam “parasiticus” draagt…).
Ik hoopte in ieder geval stellig dat ik 1 soort uit de Jager-familie zou zien toen ik in 2019 het Varanger schiereiland voor de 2de keer bezocht. De 2de dag was het al meteen raak: Op het voormalig eiland Ekkerøy kwam er ééntje van onderaf een klif op zeilen waar ik bovenop stond. In de afgrond die de klif vormt, zat een grote kolonie Drieteenmeeuwen. Dit feit én de aanwezigheid van de Kleine Jager doet me vermoeden dat hij zijn (wetenschappelijke) naam eer aandoet. Ik heb dit gelukkig niet hoeven aanschouwen en daarom ben ik enorm blij dat ik hem zag en dat hij nu in mijn lijst prijkt. Schitterende vogels met een misschien wat twijfelachtig karakter… Maar dat zie je van de buitenkant niet!
