De Buidelmees. Een prachtige soort waarvan ik lange tijd gedacht heb hem nooit te zullen zien. Ik kende de soort vanuit m’n vogelboekjes, z’n prachtige nestjes aan de uiteinden van dunne Wilgen, langs het water, én heel zeldzaam…
Toen ik op een avond naar de Wageningse Nevengeul was gegaan, kwam ik een groepje enthousiaste vogelaars tegen en ik raakte met 2 van hen de praat. Het was een echtpaar dat regelmatig in de buurt van Wageningen aan het vogelen was en daarom wist wat er her en der te vinden was. Ik was in die tijd nét begonnen met fotograferen en luisterde met grote interesse naar hun verhalen en adviezen. Die avond waren zij gekomen voor de Buidelmees die in deze tijd van het jaar de Nevengeul nog wel eens aan wil doen. Terwijl wij zo stonden te praten waren enkele andere vogelaars druk bezig de rietkragen af te speuren naar deze kleine rietacrobaat.
Op een gegeven moment hoorden we dat ze 2 dieren gevonden hadden. We hebben ons naar de plek gehaast en na goed zoeken heb ik ze inderdaad gevonden! Enorm goed verscholen in het dichte riet, maar ik had ze gezien! En sterker nog: ik had foto’s weten te maken…
En door de foto’s heb ik lange tijd getwijfeld of ik de Buidelmees wel in mijn collectie moest opnemen. De foto’s zijn uitermate matig, ronduit slecht, maar toen ik er pas geleden weer even naar keek, vond ik ze toch eigenlijk best de moeite waard. Niet in de laatste plaats omdat ik hem zeer typerend heb kunnen weergeven: verborgen klauterend door het riet.
Ik heb dus besloten de Buidelmees toe te voegen aan mijn soortenlijst. Ook omdat ik trots ben dat ik hem gezien heb, wat tegenwoordig dus niet een zekerheidje is… Ik hoop zeer van harte dat ik ze vaker kan gaan zien en dat ik dan in de gelegenheid ben betere foto’s te maken. Voor nu doe ik het van harte met deze foto’s en met de herinnering aan dat speciale moment…
